Posted on Leave a comment

Goede manieren

Voordat u verder leest, wil ik u er op attenderen dat ik bij eerdere bijdragen een stortvloed van narigheid over me heen heb gekregen van een groep commerciële Meesteressen en hun aanhang. Er ontstond een discussie die zich van deze site naar Facebook verplaatste en vervolgens naar Fetlife oversloeg.

Dus als u een commerciële Meesteres bent, dan kunt u deze pagina beter overslaan. Er staan op deze site ontelbare bijdragen van zeer devote slaven en ik ben nu eenmaal geen slaaf of onderdanige, maar wel kinky as hell. Vandaar dat ik hier mijn mond mag opendoen, ook al stoort u dat wellicht.

Een aantal recente trefwoorden uit de uitspraken van Meesteressen over mij: Beledigend, Cru, Kortzichtig, Dom, Onwetend, Verzuurd, Onaangenaam, Sluw, Vrouwonvriendelijk, Bekrompen, Niet representatief, Onaardig, Grof, Akelig, Neerbuigend, Hypocriet, Afschuwelijk, Stigmatiserend en Veroordelend.

Die eigenschappen heb ik toch maar weer mooi in één persoon weten te proppen. Doe mij dat maar eens na, zou ik zeggen. Een Meesteres met slechts driekwart van die eigenschappen zou een historisch spel kunnen spelen, waar tevreden slaven nog járen over zouden spreken.

Al veertig jaar ben ik fotograaf en dertig jaar daarvan fotografeer ik met regelmaat BDSM, meestal Meesteressen en dat doe ik als redelijk dominant wezen toch met alle plezier en zelfs gratis omdat ik dominante vrouwen over het algemeen krachtige verschijningen vind en als portretfotograaf die in een kleine studio werkt is het nu eenmaal heerlijk mensen monumentaal af te beelden.

Of het nu vrouwen van middelbare leeftijd zijn, Domina’s, dolls, transgenders of leather boys. Ik vind die mensen inspirerend. Er straalt zoveel kracht uit van de beslissing die ze gemaakt hebben om zich niet te conformeren aan wat je een ‘sociaal acceptabel gemiddelde’ zou kunnen noemen.

Later in tentoonstellingen of tijdschrift- en boekpublicaties probeer ik iets van die gratis uren fotografie terug te verdienen. Soms lukt dat en vaak lukt dat ook niet. Geen man overboord, want ik werk op mijn oude dag in eerste instantie voor mijn plezier, niet voor het geld.

Het spreekt voor zich dat ik generaties Meesteressen van jonge, misschien soms nog wat onzekere meisjes heb zien opgroeien tot zelfverzekerde Dames die er hun hand niet voor omdraaien om uitspraken te doen als: ‘Ach, mannen moeten ook helemaal niet nadenken, dat is toch maar een brug te ver voor ze.’

Ik amuseer me daar kostelijk mee. Ook zie ik vaak Meesteressen die keihard gewerkt hebben en zoveel uren mentale en fysieke energie gestoken hebben in hun spelsessies dat ze zich een beetje leeg en kwetsbaar zijn gaan voelen op zo’n dagje bij de fotograaf.

Vaak weet ik niet goed wat ik daar aan kan doen, anders dan in Photoshop de tien kilo weg te shoppen die ze eigenlijk hadden willen afvallen, of die hoofdhuid wat strakker aan te trekken en die gehate tattoo met de naam van een verse ex digitaal weg te poetsen.

Bij het vertrek vertel ik wanneer de foto’s bewerkt zullen zijn en ik spreek af dat ik altijd toestemming zal vragen wanneer ik zo’n foto plaats en dat ik van de Meesteres in kwestie hetzelfde vraag.

Nog geen week nadat ik die foto’s heb geleverd, zie ik meestal hoe blij de Meesteres is met de door mij geleverde foto’s doordat ze opeens overal opduiken, op Twitter, op Facebook, op Fetlife, op de voorpagina van haar site, in de Massad, kortom overal waar ik kijk. Zelden krijg ik een photo credit en nooit of bijna nooit wordt zoals afgesproken eerst toestemming voor publicatie gevraagd.

Een paar keer per jaar krijg ik dan een fit en de rest van het jaar haal ik mijn schouders op.

Meesteressen zijn nu eenmaal gewend hun zin te krijgen bij slaven. Dat is hun dagelijkse realiteit, dus dat zij een fotograaf ook vrijwel automatisch zo behandelen, ligt voor de hand.

Toch zit daar iets helemaal scheef. Een Meesteres is naar mijn idee pas een Meesteres als een ander in de rol van slaaf/onderdanige bereid is haar als zodanig te erkennen. Meesteres zijn is namelijk geen ambtelijke functie die een mandaat geeft om over mensen heen te walsen. Ook niet als je jezelf een lifestyle Domina noemt. Dat mag jouw jouw lifestyle zijn, maar daar valt bij de man of vrouw die niets met onderdanigheid heeft geen enkel recht aan te ontlenen.

Daar valt ook niet onder dat je op een site zoals deze waar je een gratis profiel hebt gekregen om klanten te werven schaamteloos de eerste de beste columnist kunt bestoken met ongefundeerde, op de man en niet op zijn mening gerichte scheldkanonnades die ook nog eens in bijna onleesbaar Nederlands geschreven zijn.

Noblesse oblige, Mesdames!

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on Leave a comment

Over BDSM en hypocrisie

Als u oud genoeg bent en nog over een goed geheugen beschikt, dan kunt u zich fotomodel Naomi Campbell nog wel herinneren. Zij veroverde de harten van werkgevers over de hele wereld, niet alleen vanwege haar uiterlijk, maar vooral ook vanwege haar persoonlijke uitstraling en intelligentie.

Toen zij eenmaal de top had bereikt, kwamen er echter steeds meer nare berichten in de pers, met name over haar agressie. Zo moest ooit een vliegtuig aan de grond gezet worden omdat mevrouw Campbell het personeel aan boord te lijf ging. Reden: mevrouw Campbell vond dat zij niet koninklijk genoeg werd behandeld.

Ik moet vaak aan die incidenten met Campbell denken sinds ik gevraagd ben om hier maandelijks vier stukjes te schrijven. Dat deed ik in het verleden al eens af en toe, maar deze keer kwam ik met de hoofdredacteur tot een wat serieuzere overeenkomst.

Bij zo’n overeenkomst hoort ook dat je met elkaar overlegt waar je naar streeft bij het schrijven van die stukjes. Een belangrijke voorwaarde voor mij was dat ik mijn eigen onderwerpen kon kiezen, dat ik iets voor acceptatie van de gewone BDSM’er mocht doen en daarbij heb ik uiteraard ook gemeld dat ik niet van plan was om als copywriter voor de commerciële BDSM te fungeren.

Ik ben sowieso geen slaaf van wie dan ook, dus leuke stukjes over Femdom en zo zitten er bij mij niet in. Wat ik vanzelfsprekend achtte was dat bij een column een persoonlijke mening centraal staat. Het is immers geen journalistieke exercitie die zich in een keurslijf laat dwingen.

Er wordt hier genoeg gedaan aan promotie voor Meesteressen. Bovendien heet de site The Kinky Web en ‘kinky’ suggereert een wat bredere formule dan alleen het schrijven van odes aan Meesteressen door onderdanige mannen met een plakkerig toetsenbord.

Mijn eerste stuk in die nieuwe constructie ging over mijn kritiek op de media waar *uitsluitend* commerciële Meesteressen aan het woord gelaten worden als het over BDSM gaat. Een paar uitzonderingen, misschien. Zoals de interviews met de schrijfster van 50 Shades die er prat op gaat zelf niet aan BDSM te doen.

Wat een woede riep ik daarmee op. Hoofdredacteur Joris moest er sussend bij komen om uit te leggen dat we eigenlijk allemaal in de commerciële BDSM werken en hij stelde daarbij en passant dat ik in de hoedanigheid van fetisj- en BDSM-fotograaf ook aan commerciële BDSM doe.

Dat was even een komisch moment voor mij, want dat maakt mijn beroep meteen een stuk romantischer dan ik het zo in de dagelijkse praktijk ervaar.

Heel bijzonder was het feit dat een algemene kritiek naar de media en – toegegeven – ook naar sommige commerciële Meesteressen die namens iedereen denken te spreken, ertoe leidde dat ik van vriend en vijand niet alleen hier, maar ook privé persoonlijk getinte kritiek mocht ontvangen.

Ik ben natuurlijk blij met elke discussie, zeker op deze site waar reacties zo uitzonderlijk zijn, maar word ik eenmaal privé bedreigd, dan ga ik me toch afvragen hoe het gesteld is met het uiten van meningen hier.

Natuurlijk ben ik niet bang voor een bedreiging meer of minder, want ik ben gewend scherp te formuleren en ik weet ook wel dat blaffende honden niet bijten. Mensen bedreigen is bovendien sinds de opkomst van extreem-rechts en extreem-links in de politiek een vast onderdeel geworden van de Nederlandse discussiecultuur, maar als ik dan zoals gisteren, na alles wat ik al naar mijn hoofd heb gekregen, ook nog van een nadruppelend wezentje moet horen dat ik hypocriet ben omdat ik de Kinky Awards heb uitgereikt aan Meesteressen, dan breekt toch echt mijn klomp.

Ik word door TKW *gevraagd* dat te doen, ik neem een dag vrij om me voor te bereiden op zoiets, een aardige tekst te schrijven etc. en de Meesteres in kwestie die de hoogste Award heeft gewonnen bevindt zich weliswaar in het pand en weet ook dat ze genomineerd is, maar verwaardigt zich niet eens die Award in ontvangst te nemen omdat ze bezig is met een slaaf in de speelruimte.

Geen kwaad woord heb ik daarover gesproken. Ik doe ook gewoon lekker waar ik zin in heb en ik heb in mijn leven minstens twee prijzen niet persoonlijk in ontvangst genomen, omdat ik op dat moment nét op het toilet zat, maar om mij nu ook al vanwege mijn liefdewerk-oud-papier-inspanningen hypocriet te noemen gaat wel wat erg ver.

Wie ik pas echt hypocriet vind, dat zijn de Meesteressen die bij de woorden prostitutie of seksuele dienstverlening uitgerekend op deze site de vermoorde onschuld gaan lopen uithangen. Hier wordt nota bene de ene na de andere ode aan Meesteressen gezongen. Ontelbare bijdragen zijn het geworden. Bovendien kunnen commerciële Meesteressen hier ook nog eens gratis klandizie ophalen, maar ruimte voor een paar regels kritiek is er niet.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on Leave a comment

Lange tenen

Ik zou me bijna geïntimideerd voelen door de reacties op mijn vorige stuk ‘Eerlijk’ hier op de website.

Wees gerust, ik laat me niet zo snel intimideren door mensen die lichtgeraakt zijn. Het is aan de andere kant ook niet zo dat ik mij geamuseerd heb bij het lezen van de commentaren van mensen die iets beter hadden kunnen lezen en even diep hadden moeten ademhalen voordat ze reageerden.

Eerder heb ik de reacties als een reis door de tijd ervaren, want ooit schreef ik een sleutelroman die veel nare reacties opleverde. Ik geloof dat ik door acht verschillende partijen voor de rechter ben gesleept.

Alle eisers dachten zich in de roman herkend te hebben. Deels terecht, want misschien had ik hun identiteit wel goed genoeg afgeschermd, maar niet hun daden en aan de daden herkent men uiteindelijk de mens.

Een dagvaarding van een Amsterdamse advocaat à titre personnel wegens ‘smaad en laster’ kon ik echter in eerste instantie niet helemaal plaatsen.

Ik had in de roman weliswaar een in Amsterdam zeer gerespecteerde advocaat opgevoerd die een seksverslaving had van 40.000 gulden in de maand en daardoor op z’n zachtst gezegd wat chantabel in het leven stond, temeer daar hij niet alleen voor mij werkte maar ook voor een van de toenmalige directeuren van Philips, maar van die bewuste advocaat was nu juist geen dagvaarding gekomen.

Ik hield van die man en we brachten regelmatig onze vrije avonden gezamenlijk door. In de sleutelroman was hij dan ook vaak in beeld. Een bezoekje aan het bordeel, een avondje Doma in Den Haag, kortom allemaal gezellige evenementen die in het bedrijfsleven van toen redelijk gangbaar waren.

Deze in mediazaken gespecialiseerde advocaat was echter wijs genoeg om te weten dat niemand hem wat kon maken. Hij werd immers niet bij naam genoemd in de roman en de gelegenheden die we samen hadden bezocht hechten nu eenmaal van oudsher zeer aan de privacy van hun klanten.

Wie was dan die andere advocaat die zich in de roman dacht te herkennen? Zijn naam kende ik wel, maar het was een onbeduidende man die weliswaar in een Maserati rondreed, maar op het rechtsprekend deel van Nederland had hij nog geen enkele indruk gemaakt. Hij deed lastige belastingzaken voor onze uitgeverij en ik had hem uitsluitend aan de vergadertafel gesproken.

Het duurde dan ook even voordat ik me bedacht dat hij zichzelf abusievelijk herkend had in de verhalen over die andere, succesvollere advocaat. Waarschijnlijk had hij dus ook een seksverslaving die in de tienduizenden guldens liep en bracht hij ook regelmatig een bezoek aan de Doma en de nodige bordelen.

Ik zag de humor daar wel van in en ik verheugde me eigenlijk al een beetje op de rechtszaak waarbij ik die persoonsverwisseling kon aantonen.

Voordat het kort geding echter plaatsvond kwam hij mij in het café nog even hoogstpersoonlijk bedreigen met de dood en dan kun je in Amsterdam nog zo’n mooie Maserati op de stoep gezet hebben, maar dan word je toch als ieder ander gewoon buitengezet door het barpersoneel.

De rechtszaak is er nooit gekomen. Hij overleed een week voor de zitting op mysterieuze wijze. Waar hij aan overleden was, dat kon niemand vertellen, maar ik neem aan dat hij nog wel eens vaker iemand had bedreigd met de dood. Iemand die dat wat minder ruiterlijk had opgevat.

Moraal van dit verhaal: Wie de schoen past, trekke hem aan. Ik heb in het vorige stuk de mening uitgesproken dat het geen goede zaak is dat commerciële Meesteressen in de media namens alle BDSM’ers spreken en ook in de commentaren heb ik aangegeven dat dit meer de schuld is van de media dan van de Meesteressen zelf. Ik snap heel goed dat zij hun winkeltje graag op die manier adverteren en tegelijkertijd denken daarmee alle BDSM’ers een plezier te doen. Waar echter iedereen ziedend over werd was dat ik commerciële BDSM als prostitutie zag en dat ik op generaliserende wijze gesteld heb dat bij een Meesteres tegenwoordig alles mogelijk is waar een reguliere prostituee voor zou terugdeinzen.

Dat wat oudere en ervaren Meesteressen hun werk als ‘spel’ zien en niet als seksuele dienstverlening, snap ik ook. Maar dat was misschien 20 jaar geleden de norm. We leven nu in 2016 en die gedachte is mijns inziens eerder uitzondering dan regel geworden.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]