Tag: Marieke!

Op een ochtend ging de telefoon en voordat ik wat had kunnen zeggen hoorde ik de woedende stem van Madame C., de eigenaresse van het BDSM-huis waar ik tijdelijk gewerkt had als bedrijfsleider.

‘Mooie vriendinnen hou jij er op na! Die Marieke van jou heeft vijfhonderd Euro uit de kast gejat! Ik heb haar op staande voet ontslagen en dan heeft die trut ook nog het lef om dat te ontkennen en per aangetekende brief de rest van haar salaris plus vakantiegeld op te eisen. Dit is jouw probleem, Van der Kamp, dit ga jíj oplossen!’

‘Hoezo mijn probleem? Ik heb haar in geen weken gezien en weet je wel zeker dat je dat geld niet zelf ergens weggestopt hebt?’

Een vreemde vraag was dat niet, want Madame C. had overal in het pand haar plekjes om zwart geld te verstoppen en helemaal mentaal stabiel was ze nu ook niet sinds ze zich middels 46 operaties en ontelbare illegale hormoonkuren had laten omvormen van een dikke man die in de verkoop werkte tot een zo mogelijk nog dikkere vrouw die een BDSM-huis runde.

Niet dat ze echt zoveel met BDSM had, overigens.

De meeste sessies wees ze af. Het enige waar ze voor uit haar fauteuil kwam was het door haar in het leven geroepen ‘slavenwerpen’ waarbij ze een slaaf in de speciaal daarvoor geprepareerde achtertuin met gemak drie of soms zelfs wel vier meter door de lucht gooide. Sterk was ze wel, die Madame C.

Ik zat er even over na te denken en ik kwam tot de conclusie dat het telefoontje van Madame C. misschien een slimme zet van haar was. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ik nu een prachtige aanleiding had om naar Antwerpen te gaan om Marieke dan maar dat geld uit eigen zak te gaan betalen. Zo’n sukkel was ik wel. Madame C. bespaarde zich daar bovendien een hoop juridisch gezeur mee.

Dat er geld verdwenen was op de wacht van Madame C. was sowieso ondenkbaar. Een grotere vrek was ik in de BDSM-wereld nooit tegengekomen. Ze stopte al het geld dat binnenkwam in haar handtasje en die hield ze de hele dag stevig met twee handen vast als een toeriste uit Drenthe die voor het eerst Amsterdam bezocht.

Ik besloot Marieke te bellen. Nog meer hysterie. ‘U ziet mij niet graag. Uw hart is er niet bij! Ik heb u gemist! Maar u neemt nooit contact op!’

Zuchtend verbrak ik de verbinding na haar verzekerd te hebben dat ik haar restsalaris en vakantiegeld persoonlijk zou komen brengen.

Dat persoonlijk brengen was niet echt nodig natuurlijk. Ik had het geld kunnen overmaken, maar ik bedacht me dat ik – als ik mezelf meer verdriet zou willen besparen – Marieke beter kon uitleggen dat ik niet verder kon gaan met haar. Argumenten had ik immers genoeg. Het grote leeftijdsverschil. Dat we beiden dominant waren, dat ik liever mijn bedrijf en mijn studio wou behouden. Het was ook wel zo beschaafd om dat haar onder vier ogen te melden.

Ik belde de huisslaaf van het BDSM-huis privé op en die was gaarne bereid me naar Antwerpen rijden. Twee dagen later zoefden we al over de kaaien van Antwerpen op weg naar de fontein op de Grote Markt waar ik met Marieke had afgesproken. De slaaf was geen held met navigatie. Heel Antwerpen hebben we gezien en twee uur te laat kwam ik bij de fontein aan.

Daar liep ze dan. Ik moest gewoon even stilstaan om te kijken hoe ze haar rondjes om de fontein bleef lopen. Ik had me kunnen bedenken dat de meeste mensen wel wat langer bereid zijn te wachten als het om het geld gaat, maar in plaats daarvan was ik ontroerd. Diep ontroerd.

Na een warme omhelzing besloten we aan een tafeltje op het terras plaats te nemen. Ik schoof haar de envelop met geld toe.

‘U moet eerlijk zijn,’ zei ze, ‘dit geld komt toch niet van u?’

‘Cross my heart and hope to die. Nee, dit komt van Madame C. Maar we moeten wel praten, Marieke…’

‘Ik heb dat geld niet gestolen!’

Ik zuchtte. ‘Daar gaat het nu niet om. Het gaat over ons. Dit gaat zo niet langer meer. Ik denk alleen nog maar aan jou en ik heb een bedrijf en een vaste partner. Ik ben dertig jaar ouder dan jij. Vroeg of laat gaat een van ons hieraan kapot.’

Even zat ze daar stil met een gezicht dat nog bleker leek te worden dan eerder en daarna klapte ze brakend voorover in mijn schoot, alsof iemand ongezien met een honkbalknuppel op haar achterhoofd had geslagen. Ik zat helemaal onder. Ik had geen kledingstuk meer aan dat niet onder haar braaksel zat.

Zij rende overstuur naar het toilet en ik probeerde me vergeefs zelf wat op te kalefateren met servetjes. Ik vervloekte mezelf nu dat ik, om alle verleidingen te weerstaan toch bij haar te blijven slapen, geen schone kleren had meegenomen.

De rest van de gebeurtenissen lag voor de hand. Braaf liep ik aan Marieke’s hand naar haar kleine studentenwoning en daar liet ik haar mijn kleren uittrekken die ze in de wasmachine deed. Ik stapte onder de douche en ik hoorde de deurbel gaan. Er kwamen kennelijk wat vrienden op bezoek, want ik hoorde flessen opengetrokken worden en gelach.

Ik keek naar mijn lichaam in de spiegel van de badkamer en vroeg me af hoe die vrienden mij zouden zien, gekleed in niets meer dan een handdoek. De nieuwe minnaar van Marieke is een vieze, oude man met een buik. Gelukkig kwam het niet zover. Marieke wist me via een gangetje naar haar slaapkamer te loodsen, waar ik zo diep als ik maar kon onder de dekens kroop en in een diepe slaap viel. Bij mijn ontwaken stond er een fles Stolichnaya wodka op het nachtkastje.

Ik vroeg me af of die fles er misschien al die tijd al had gestaan, maar ik besloot snel dat drinken beter is dan tobben. En ja, natuurlijk bleef ik bij haar. Ik zou willen dat ik dit verhaal zou kunnen afsluiten met een happy ending, maar na een paar maanden heen en weer gereisd te hebben tussen Antwerpen en Amsterdam was ik mijn wederhelft en mijn bedrijf kwijt. Een paar maanden later ook mijn studio en mijn woning.

Bedroefd door de vele verliezen in mijn leven toog ik naar Antwerpen om Marieke te vertellen dat ik nu geheel vrij was, maar de sleutel paste niet meer in het slot van haar voordeur. Een ander vriendje was bij haar ingetrokken. Een normaal vriendje, eentje van haar eigen leeftijd en zo onderdanig als een deurmat.

‘Ik ben een slechte vrouw,’ zei ze, toen ze me na mijn aanhoudend aanbellen toch binnen had gelaten.

Ik dacht even na en zei: ‘Je bent geen slechte vrouw, je bent een briljante vrouw. In het spel lukte het je niet om me onderdanig te krijgen, maar kijk me nu eens aan. Er is toch echt helemaal niets meer van mij over.’

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Daar was ze dan. Mijn Marieke in mijn studio. Ze nam plaats aan tafel en het was alsof ik weer met een nieuwe gedaante van haar in aanraking kwam. Ze leek in hoe ze nu bewoog, lachte en spontaan verhalen vertelde niet meer op het meisje in de verfoverall dat ik had leren kennen, maar ook niet op de Meesteres in opleiding.

Haar kleding was sportief, maar met on-Hollands veel smaak samengesteld, kortom ze leek op de meisjes die je wel vaker zag in Vlaanderen. Tot in de puntjes verzorgd met een sterk zelfbewustzijn dat hooguit alleen een tikje afgeremd werd door een strenge Rooms-katholieke opvoeding.

Ze wist al mijn verbale gestuntel met veel humor te pareren, al waren er Vlaamse woorden die door mij niet meteen begrepen werden. Als een oude man die zijn leven lang met vrouwen heeft gewerkt kan niets me meer opwinden dan een vrouw die nog enig mysterie met zich meedraagt. Al kwam dat mysterieuze vooral voort uit haar taalgebruik. Zo noemde zij mijn bureaulade een schuif. Kortom: ze was een mooie vrouw en een plezier om naar te luisteren.

Of nog korter: Ze was ver boven mijn stand.

Als fotograaf met de nodige ervaring voelde ik dat laatste wel aan, dus ik legde vrijwel elk moment van die avond vast met foto’s en video. Beelden die ik tot op de dag van vandaag niet zonder weemoed kan bekijken.

Omdat mijn wederhelft de etage in het grachtenpand onder mij bewoonde, vroeg ik Marieke wanneer ze weer naar huis wilde en zij antwoordde met de wedervraag: ‘Kan ik dan niet bij u blijven slapen?’

Natuurlijk kon dat. Of ik me er op dat moment ook bewust van was dat dit wel eens het einde van de BV kon betekenen die ik met mijn wederhelft deelde en daardoor indirect tevens het verlies van mijn fotostudio van 168 vierkante meter, dat weet ik niet meer zo goed. Wel wist ik heel zeker dat Marieke moest blijven die nacht.

Het licht in de bijkeuken was al uit en ik zag hoe mijn wederhelft de gordijnen van de slaapkamer in het achterhuis sloot. Ik was vrij. Gelukkig is er geen studiofotograaf in de wereld te vinden die niet ergens een matrasje heeft liggen. Voor de liggende poses, uiteraard.

Wat doen twee mensen die zichzelf als dominant zouden omschrijven op één matrasje? In eerste instantie veel vanilla seks die dan toch uiteindelijk niet helemaal bevredigt. Door liefde of door geilheid verblind beloofde ik haar dat ze een spel met mij mocht spelen. Jawel, met mij in de onderdanige rol. Als ik dit nu zo opschrijf realiseer ik me hoe wanhopig ik mij aan haar wilde binden.

In een fotostudio zijn altijd wel een paar kasten met accessoires en outfits die in noodgevallen bij een fotosessie gebruikt kunnen worden, dus binnen korte tijd stond zij voor mij als een Mistress in Shining Armour. Dit alles in de gedachte dat zij als Meesteres in opleiding toch mooi op mij kon oefenen.

Alleen dat spel lukte niet zo, hoe hard ik het ook probeerde. Steeds opnieuw begon ik bij elk commando dat zij gaf te giechelen als een waar psychiatrisch patiënt. Ik was bereid alles te faken om haar gelukkig te maken, maar mijn lichaam reageerde volledig averechts. De laatste keer dat ik zo dom had moeten giechelen was op de Middelbare School toen ik met een paar vriendjes een blokje van tien gram hasj buit had gemaakt.

Het spel was niet van lange duur. Marieke leek wat teleurgesteld, maar de sfeer was nu ook weer niet dusdanig verpest dat we ons niet opnieuw in vanilla seks stortten.

Het moet een uur of zeven in de ochtend zijn geweest toen ik wakker werd van een zacht bijten in mijn penis afgewisseld door zeer liefdevol pijpen. Ik deed mijn ogen open en Marieke kroop omhoog en fluisterde iets in mijn oor. Ik moest haar drie keer vragen wat zij gezegd had voordat ik haar ook echt verstond.

‘Ik wil dat u mij vastbindt!’

Nu had ik echt alles in huis, van tepelklemmen tot zwepen, maar het verdomde veiligheidstouw lag nog opgeslagen in een karntonnen doos op de etage van mijn wederhelft. Het leek me geen goed idee haar zo vroeg wakker te maken met de vraag waar die doos met het veiligheidstouw nu ook alweer stond.

Rommelend in het berghok waar ik vergeefs zocht naar henneptouw vond ik dertig meter netwerkkabel. Waarom niet, dacht ik. Gewoon een kwestie een combinatietang bij de hand houden en vooral die kabel niet te hard aantrekken. Ik had al tijden naar een goed spel verlangd en ik was bereid concessies te doen.

Maar alle perverse verhaaltjes die ik haar vertelde om in de stemming te komen en alle commando’s die ik haar gaf klonken even vals. Al snel begreep ik waarom. Ze was te jong en te fragiel om zich door een oude man als ik te laten fixeren. Het lukte me gewoon niet om overtuigend over te komen, maar ik was evenmin bereid op te geven. Dus na enige tijd lag zij geheel vastgebonden met haar handen op de rug en haar gezicht naar de vloer gericht op mijn Perzische tapijt.

In een poging stoer over te komen ging ik door mijn knieën en trok haar hoofd aan haar lange haar omhoog. Wat ik zag versteende me. Ze huilde en voordat ik iets had kunnen doen, sprak zij de woorden die me nog jaren zouden achtervolgen:

‘Uw hart is er niet bij…’

Als een razende begon ik overal de netwerkkabel door te knippen. Marieke stond gedecideerd op, zonder me nog een woord te gunnen, kleedde zich al even zwijgend aan, pakte haar spullen bijeen en verliet mijn studio, terwijl ik daar nog halfnaakt sprakeloos stond te zijn.

Die zien we nooit meer terug, dacht ik nog.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

De officiële opening van het BDSM-huis was een succes, maar veel kreeg ik er niet van mee, want mijn ogen volgden voortdurend ‘Mijn Marieke’ die als Meesteres in opleiding bij wijze van ontgroening de taak toegewezen had gekregen om met een dienblad vol drankjes rond te lopen. De enige manier om weer even in haar ogen te kijken en een woord met haar te wisselen was mijn glas wat sneller leeg te drinken zodat ik haar kon wenken voor een vers drankje.

De herinnering aan de terugweg is wazig. Ik herinner me hoe mijn ook al niet zo nuchtere wederhelft op de voorbank van de taxi een monoloog afstak over het opkomend populisme in de kunst tegen een taxichauffeur die over een zeer beperkte woordenschat beschikte en waarschijnlijk nooit een museum had bezocht, terwijl ik op de achterbank bijzonder stiekem en halfslachtig mijn vanilla ex zat te vingeren in de hoop haar van het onderwerp Marieke af te houden. Hoe goed ik mijn wederhelft ook om de tuin had weten te leiden, mijn ex wist wel beter.

Eenmaal nuchter de volgende dag, nam ik een beslissing die ik zelden in mijn leven neem. Ik besloot verstandig te zijn. Ik trok me terug als waarnemend bedrijfsleider van het BDSM-huis en ik liet mijn agenda volplannen met studiofotografie in de hoop Marieke uit mijn hoofd te bannen.

De eerste werkdag was met een club Meesteressen, switches en slaven uit Antwerpen. Het fotograferen ging stroever dan ooit. Ik had steeds meer rookpauzes nodig en mijn modellen raakten geïrriteerd. Halverwege een gecompliceerde groepsfoto waarin een bejaarde Meesteres centraal moest staan deed ik een stap opzij, verloor mijn evenwicht en viel.

Ik gaf mijn kersverse kunstheup de schuld en dat was de waarheid, maar de hele groep staarde mij woedend aan. Een Meesteres schreeuwde me toe dat ik twaalf mensen helemaal uit Antwerpen had laten komen, terwijl ik van dronkenschap niet eens op mijn benen kon staan.

Misschien had ik inderdaad twee of drie drankjes gehad, maar mijn reputatie was me kennelijk zo ver vooruit gereisd dat men in Antwerpen ook wist wat mijn minder sterke kanten waren. Ik legde mijn camera neer en liep naar de badkamer. Ik bevond me daar nog geen vijf minuten of er werd op de deur geklopt. In de opening stond een van de switches met een mobiele telefoon in haar hand.

‘Marieke wil u graag spreken…’

Ik griste de telefoon uit haar hand en ik hoorde Marieke in haar mooie, zachte Vlaamse accent zeggen: ‘Het gaat niet goe(d) met u, althans dat zeggen ze mij.’ Ik weet niet meer wat ik allemaal heb gezegd, maar het moet onzin zijn geweest, want ze zei: ‘Ik kom nú naar u toe!’ Meteen daarna verbrak ze de verbinding.

Half verdoofd ging ik weer achter mijn zuilstatief staan en ik gaf aanwijzingen alsof ik echt wist hoe ik die meute vol onvrede moest regisseren. Ruw aan armen trekkend herschikte ik de groep een aantal malen en het moet er echt uitgezien hebben alsof ik ernstig aan het werk was, maar ik zag maar half wat ik fotografeerde want ik luisterde vooral naar het geluid van de sluiter van mijn camera. Klik, klik, klik. Het klonk als een geruststellende hartslag in mijn oren.

Twee uur en zo’n 700 klikken later ging de deurbel en Marieke liep met een bezorgde glimlach de studio binnen. Harder dan nodig was riep ik naar de Antwerpse groep: ‘Dat was het dan, kinderen! Inpakken en opsodemieteren nu!’

Tactisch was het niet, zakelijk ook niet, maar aan het beeld dat Belgen van Nederlanders hebben valt toch niet veel meer stuk te maken dan al eeuwen stuk is. Ik had nog wat gemopper van de groep verwacht, maar ze leken hoofdzakelijk blij te zijn dat ze van mij verlost waren.

Ik kneep Marieke bijna fijn in de omhelzing en over haar schouder heen zag ik nog net hoe de switch die mij de telefoon had aangereikt met bollend water in de ogen de studio verliet.

Het leven was mooi. Daar. Op dat moment.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik een mid-life crisis had. Ik was nog geen vijftig jaar oud maar bij vlagen leed ik vreselijk. Een beetje zoals ik me nu op mijn eenenzestigste vrijwel elke dag voel, zonder dat ik daar nog veel actie op wil ondernemen.

Om de stad even te ontvluchten had ik een tijdelijke klus aangenomen als waarnemend bedrijfsleider in een BDSM-huis. Hoe moeilijk kon dat werk nu helemaal zijn? Met mijn persoonlijke ervaringen in de BDSM gekoppeld aan mijn jarenlange ervaring als manager moest deze klus met gemak te klaren zijn.

Bovendien regeerde Meesteres Vandalia over de spelruimtes. Zij had in haar niet aflatende enthousiasme al op jonge leeftijd voor drie levens kennis opgedaan over alles wat met BDSM te maken had. De eerste maandagochtend al voelde ik me zo veilig omringd door talent dat ik op de bank die uitkeek op het kantoortje had plaatsgenomen met een fles Wodka en een pak jus d’orange.

Mijn toenmalige wederhelft had me voor vertrek nog op het hart gedrukt dat ik niet weer aan gesodemieter met andere vrouwen moest beginnen. Ik kon haar met oprechte overtuiging gerust stellen. Het was immers een pand vol Meesteressen. Geen enkel subje in zicht. Ja, een leuke slaaf, maar dat mocht, want daar had ik afspraken over met haar. Wel jammer dat de slaaf een tikje homofoob was.

Geheel tevreden zat ik daar op die bank te luisteren naar het gebrom van de Terminator van Meesteres Vandalia, een etage hoger. God, wat kwamen die slaven bij haar lawaaierig klaar. Bij een boormachine in een flatgebouw hoor je niet altijd even duidelijk of er nu boven, onder of naast je wordt geboord, maar met zes of zeven Meesteressen vlijtig aan het werk wist ik altijd precies wie door Vandalia onder handen werd genomen.

Het waren nog gouden tijden voor de commerciële BDSM. Officieel was het huis nog niet eens geopend, maar aan het einde van de dag had vrijwel iedereen werk genoeg gehad zodat ik geen bitch fights tussen Meesteressen hoefde te sussen.

Het leven was mooi daar op die bank. Een beetje lamlendig misschien om zo te zitten drinken terwijl iedereen verder in het pand hard aan het werk was en natuurlijk deed ik ook wel eens een intake of desinfecteerde ik wat hulpstukken, maar het merendeel van de tijd bracht ik toch op die bank door.

Dat voelde desalniettemin goed totdat op ’n dag een meisje van rond de twintig met een doek om haar hoofd en gekleed in een verfoverall mijn ruimte binnenkwam via een deur die ik eerder als kastdeur had aangezien. Ze droeg een emmer met kilo’s witkalk en ze vroeg in een prachtig Vlaams accent of het goed was dat ze nu ook mijn ruimte zou komen schilderen.

Ik ben een man van leder en spel, maar voor zover ik ook nog afwijkende fetisjes heb, dan behoort een mooi Vlaams accent daar zeker toe.

Uren kon ik naar haar luisteren, maar met de vermanende uitspraak van mijn wederhelft in het achterhoofd wist ik mijzelf te overtuigen dat meer vrouwen ook automatisch meer rottigheid betekende, dus ik stelde mij wat afstandelijk naar haar op. Hoe moeilijk dat ook was. Ze heette nota bene ook nog eens Marieke, waardoor ik de hele dag met het gelijknamige nummer van Jacques Brel in mijn hoofd zat. ‘Ai, Marieke, Marieke… Zonder liefde warme liefde, waait de wind de stomme wind…’ Achteraf had ik wel iets kunnen zien aankomen, maar op dat moment was zij nog slechts een veel te jong meisje dat ook nog eens in opleiding was voor Meesteres en gekleed liep in een bijzonder onflatteuze overall.

Ze verdween op een dag weer via dezelfde deur waardoor ze binnengekomen was en ik moest voor een paar dagen terug naar Amsterdam om daar mijn zaakjes te regelen. Ik keerde pas terug op de dag van de grote, officiële opening van het BDSM-huis. Een beetje zenuwachtig was ik wel want ik had mij verre gehouden van de voorbereiding van de receptie en het uitnodigen van geïnteresseerden, dus ik had mij in mijn zelfoverschatting al voorbereid op een fiasco.

Mijn spanningen werden nog verergerd omdat ik daar naartoe ging in het gezelschap van mijn wederhelft en mijn ex, die eigenlijk nog niet helemaal mijn ex was een ook niet echt van plan was mijn ex te worden, wat de situatie redelijk gecompliceerd maakte, hoewel de twee dames het ogenschijnlijk zeer goed met elkaar konden vinden, zeker als mijn gedrag door hen op kritische wijze besproken moest worden.

Verbaasd keek ik hoe de hele straat al volstond met auto’s en hoe zich een rij had gevormd voor de ingang van het huis. Ik had de organisatorische vermogens van de Dames kennelijk grondig onderschat.

Het werd stevig dringen bij de ingang, maar na een minuut of tien konden wij de trap op naar de feestruimte. Terwijl mijn ex en wederhelft vlak achter mij de trap beklommen, kwam een bloedmooi meisjes in een lang latex gewaad omlaag. Schitterend opgemaakt was ze.

Haar ken ik nog niet was mijn eerste gedachte, totdat ze vlak bij mij was en in mijn oor fluisterde: ‘Hoe gaat het nu met U?’ Ik mompelde nog: ‘Marieke?’ voordat ik mijn evenwicht verloor omdat ik net een kersverse kunstheup had, die dit soort verrassingen kennelijk nog niet goed aankon. Mijn sportieve ex achter mij wist mij echter overeind te houden, terwijl ik mij sprakeloos met mijn ogen verlustigde aan Marieke, die voor mijn gevoel nu al ‘Mijn Marieke’ heette.

( Wordt vervolgd )

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]