Nog niet zo lang geleden las ik in de New York Times een artikel waarin gesteld werd dat Nederlanders het woord populisme gebruiken daar waar fascisme beter op zijn plaats zou zijn.
Amerikanen op hun beurt halen vaak de woorden vredesmissie en oorlogsmisdaden door elkaar. Uiteraard gaan wij Europeanen daar graag in mee al lopen onze fascisten daar gemiddeld warmer voor dan wat socialer ingestelde lieden.
Aan beide zijden van de oceaan leeft een even grote onwetendheid als het gaat om de invulling van het woord terrorisme. In het verre verleden werd het woord gebruikt als beschrijving voor terreuracties van koloniserende Zionisten. Nu staat het voor elke willekeurige actie gepleegd door groepen mensen die denken dat zij ook enig recht hebben op deze planeet, al was het maar binnen hun eigen landsgrenzen.
Het ligt voor de hand dat eenzelfde daad van agressie door de ene partij gezien wordt als terrorisme en door de andere als vredesmissie.
Ik verwacht niet dat iemand in deze tijd nog begrijpt waar ik het over heb. Angst en bekrompenheid zijn nu eenmaal tot wetenschap verheven en iedereen die iets anders beweert dan datgene wat de meeste zwaartekracht trekt op onze smartphones, tablets en notebooks, heeft nu eenmaal ongelijk.
Dus laat ik de grote semantische kwesties in deze tijd maar even liggen en richt ik mij uitsluitend op het woord kind-je.
Ooit hadden we baby’s, peuters, kleuters en kinderen. Nu hebben we alleen nog grote en kleine kindjes. Het woord kindje, een dubbele verkleining en derhalve een taalkundige miskraam, ontstond in de tijd dat tweeverdieners hun gezamenlijke inkomen als basisinkomen gingen zien, wat resulteerde in een groot gebrek aan tijd voor opvoeding en verzorging van eigen nageslacht.
Binnen de kortste keren wist niemand meer waar de kindjes zich bevonden. Op school, op blokfluitles, op handbal, hockey of voetbal? Bij de alleenstaande kindervriend twee huizen verder, misschien? Of op naschoolse opvang?
In plaats van dat deze materialistische paren met enige kritiek naar hun eigen ouderschap hadden gekeken, wezen ze eerst met hun vinger naar politici die een tekort aan kinderopvang zouden hebben gecreëerd. Om vervolgens, toen die kinderopvang er wel kwam, vrijwel elke goedbedoelende hulpouder of verzorger aan te wijzen als potentiële pedoseksueel met alle hetzes en hypes die daaruit voortvloeiden. Soms zeer terecht, maar vaak ook onterecht.
Zouden diezelfde ouders hun auto met de deur open en het sleuteltje in het contactslot op het open parkeerterrein van een vliegveld hebben laten staan om vervolgens drie weken naar Playa Hiero of Playa Daaro te verkassen, dan zouden ze zich bij terugkomst voor het hoofd geramd hebben vanwege hun eigen nalatigheid.
Gelukkig betalen nu ook de kinderloze, en zelfs werkloze alleenstaanden mee aan het ouderschapsverlof van mannen en vrouwen die deze dagen hard nodig hebben om “hun eigen ding” te doen, wat bij te komen of drie weken achterstallig strijkgoed in te halen. De aanwezigheid van hun eigen kroost werkt daarbij vooral beperkend.
Maar niet getreurd: Oma die nog dagelijks tennist, fietst en dating sites onveilig maakt, is er ook nog. Zij kan toch geen werk krijgen, ondanks alle pogingen van de regering paal en perk te stellen aan leeftijdsdiscriminatie bij sollicitatieprocedures.
Zij is heel blij met haar nieuwe taak, want toen ze zelf moeder was had ze het veel te druk met de oorlog tussen de seksen, het verwerven van een positie in de maatschappij, het experimenteren met lesbische liefde, drank en vreemdgaan.
Voor haar is het opvoeden van kinderen vrijwel helemaal nieuw en een enorme uitdaging. Zo komt alles goed.
