Posted on Leave a comment

Het Forum

Voor het gemak neem ik even aan dat ik niet de enige persoon ben die wat vaker geïrriteerd raakt in deze tijd van regeltjes en virologen die overal uit de struiken kruipen om ons voor te lichten met een keur aan tegenstrijdige berichten.

Nu heb ik van nature al een kort lont, dus ik zou mij eigenlijk helemaal niet op social media, door mij steevast afgekort als SM, moeten begeven. Ik beschik bovendien over een zeker talent om mensen diep te kwetsen met meningen die ik zelf als bijzonder zuiver, eerlijk en oprecht zie.

Toch ontkom ik niet aan mijn dagelijkse portie SM, want mensen schijnen nu eenmaal te denken dat hun platform het enige platform van enig belang is en als ze je willen benaderen doen ze dat vanaf hun voorkeursplatform. Heel onhandig is het om mij iets te schrijven via Instagram, want dan moet ik mijn leesbril zoeken. Ik heb er meestal wel een stuk of tien her en der door het huis verspreid liggen, maar ik vind ze zelden, tenzij ik er per ongeluk bovenop ga staan.

Heb ik dan zo een half uurtje tevergeefs lopen zoeken naar mijn leesbril, dan heb ik de persoon in kwestie in gedachten al minstens twee, of drie keer gekielhaald, gevierendeeld of in de traditie van Count Vlad The Impaler over een scherpe paal laten zakken.

Dat is het voordeel van een ruime fantasie, want tegen de tijd dat ik ga antwoorden met leesbril op de neus, ben ik weer helemaal rustig en luister ik braaf naar wat men mij zoal te melden heeft, ook al had ik veel liever een E-mail gekregen, die ik op een tijdstip dat het mij uitkwam, zou kunnen beantwoorden.

Maar ik snap de makers van social media wel. Zelf heb ik midden jaren 90 een forum beheerd met een paar duizend vaste bezoekers. Niemand op zo’n forum wil dan gekwetst raken en daar heb je dan in het begin moderators voor die al te botte reacties op posts verwijderen of nare gebruikers blokkeren, maar al snel krijg je in de gaten dat een sociaal platform waar alles pais en vree is na een tijdje voor niemand meer interessant is. Het merendeel van de mensheid heeft nu eenmaal een licht masochistische inslag.

Voordat je het weet ben je overal waar het maar enigszins mogelijk is, bezig conflicten te laten escaleren, want dat levert pas echt resultaten op in de statistieken. Heb je een beetje ‘n rottig karakter, zoals ik, dan kun je binnen een paar dagen je bezoekersaantal verdubbelen door de zwakste mensen in de groep af en toe een trapje na te geven.

Dat werkt ongeveer hetzelfde als in klaslokalen waar het afzeiken van de zwakste leerling altijd voor veel hilariteit en een prettig gevoel van saamhorigheid zorgt. Dat daar dan iemand voor opgeofferd moest worden is van secundair belang. Het collectief vraagt nu eenmaal altijd om offers.

Dorsey van Twitter en Zuckerberg van Facebook hebben dat basisidee tot ongekende hoogte of diepte – hoe u het ook maar wilt zien – uitgewerkt. Het is vrijwel onmogelijk meer dan een uur posts te bekijken zonder op z’n minst licht gedeprimeerd te raken. Je maakt een stofje in je hersenen aan dat voor die mineurstemming zorg draagt en dat stofje is, zoals alle stofjes die je hersenen beïnvloeden, bijzonder verslavend.

Voordat u het weet zit u toch voor de vijfde keer naar het filmpje te kijken van een zwarte man die door een handvol agenten gewurgd wordt. Dit terwijl u net zo braaf bezig bent geweest om uw avondmaaltijd zo mooi mogelijk te fotograferen, waarmee u 16 ‘likes’ of ‘loves’ scoorde bij mensen die medelijden met uw kookkunsten hebben, terwijl de gewurgde man overal viraal gaat. Gewoon omdat iemand dood zien gaan nu eenmaal veel interessanter is dan uw Spaghetti Bolognese met een verkeerd gekozen wijntje erbij.

Hoed u voor uw eigen brein, het staat dag en nacht klaar om u via uw telefoon of tablet een naar gevoel te bezorgen.

Posted on 1 Comment

Johannes C.F.

Tegenwoordig deelt Facebook straffen uit aan mensen die zich niet aan hun regeltjes houden. Twee dagen geen toegang tot uw profiel omdat u een foto van een vrouw met ontblote borst heeft geplaatst, of zelfs een maand schorsing als u dat regelmatig doet.

Geblokkeerd worden op Facebook heeft vrijwel altijd iets met naakt of met seksuele voorkeur te maken. Voor de rest kan eigenlijk alles wel, de Ku Klux Klan heeft bijvoorbeeld vrij spel. Mensen die homoseksualiteit een ziekte noemen vormen rond deze opvatting groepen met duizenden aanhangers, dat is geen probleem. Hun advertentiegeld is bij Facebook ook meer dan welkom.

Kortom, het is een duidelijk Amerikaans gevoel voor wat wel en wat niet kan. Wie zich nog over Amerikanen wil opwinden kan eigenlijk wel bezig blijven.

Toch wordt het beleid van Facebook wat soepeler. Tijdens de opkomst van het netwerk kreeg je geen straf in de vorm van een tijdelijke toegangsbeperking, dan werd gewoon je hele profiel verwijderd. Dat is mij tweemaal overkomen. De laatste keer was in 2012. Ik had een vrouw van in de zestig gefotografeerd met een gul decolleté. Dat mocht niet. Was het een vrouw van in de twintig geweest dan had dat decolleté nog wel door de beugel gekund, maar kennelijk had men wat tegen rijpere vrouwen.

Ook daar moet je dan maar niet te lang over nadenken.

Ik begon een nieuw profiel en ik werd nog voorzichtiger. Facebook blijft een goede manier om verkeer naar je site te loodsen, dus je past je aan. Over dat profiel van 2012 heb ik niet meer nagedacht totdat ik een paar dagen geleden een bericht ontving dat mijn profiel weer openbaar was. Ik wist eerst niet eens waar ze het over hadden, maar toen ik de pagina bezocht en een heel oud wachtwoord gebruikte zag ik mijn oude profiel, volledig gestript van alle bijdragen. Wel stond er nog in een keurig overzichtje op welke dagen ik wat geplaatst had.

Het idee om twee gebruikersprofielen te hebben leek me opeens wel aardig, dus ik veranderde mijn voornaam Hans naar Johannes C.F. oftewel mijn hoogsteigen serieuze doopnamen. Ik plaatste voor de grap een tekening die ik ooit had gemaakt en die ik zeker niet op mijn door fotografie gedomineerde pagina zou zetten en de vriendschapsverzoeken kwamen na een dag of twee op gang. Ik voel me nu opeens een redelijk geslaagde tekenaar, wat ik natuurlijk in het geheel niet ben, maar het draait ook niet om de werkelijkheid in Facebookland.

Zie: https://www.facebook.com/hans.vanderkamp.71404
 

Posted on Leave a comment

Daar gaan we weer

Ik weet het. Er is eigenlijk niets zo kinderachtig als om in een vlaag van ergernis je Facebook-account te deactiveren. Het is de derde keer dat ik het doe en de eerste twee keer heb ik mijn profiel na een paar weken weer geactiveerd. Niet omdat ik dacht iets te missen, maar omdat ik het zat was om E-mails en andere berichten te beantwoorden van mensen die zich afvroegen waar ik gebleven was.

Ik zit vooral op FB omdat ik daar mijn fotografiewinkel promoot en contact onderhoudt met mijn modellen.

Overigens heb ik mijn Facebook fotografiepagina die aan een andere account hangt wel in stand gehouden, dus echt weg ben ik niet, al komen de mailtjes met de vraag waar ik in godsnaam ben gebleven al met enige regelmaat binnen.

Ik ben gewoon thuis aan de Nieuwmarkt in het hipste bejaardentehuis aller tijden, maar dat telt niet. Je moet met het groene aanwezigheidslampje naast je meest voordelige portret op FB zitten. Met voortdurend openklappende praatvenstertjes. Vaak van mensen die je daar hebt leren kennen en die bovendien over een zeer beperkte woordenschat beschikken. Veel verder dan Wow, Hihihi, Hehehe en Cool komen ze vaak niet.

Lief en schattig, maar niet genoeg stof voor mij om een fatsoenlijk gesprek te voeren. Ook wanneer ik als oude man van frisse fotomodelletjes duizend emojihartjes en -kusjes toegestuurd krijg, kan ik alleen maar denken: Ik zal je eens goed in je kont komen naaien, dan zullen we eens zien wat voor visuele onbenulligheden je nog uit je razendsnelle vingertjes weet te wringen.

Niet aardig van me, ik weet het. En geloof me, ik zou me nog eerder met behulp van een snoer kerstlichtjes aan een balk ophangen. Het zijn juist die nare gedachten die me van dat soort daden weerhouden en me in staat stellen een brave en betrouwbare fotograaf te blijven.

Toch was acute ergernis niet de enige reden waarom ik mijn account gedeactiveerd heb.

Er was iets belangrijkers aan de hand. Facebook heeft in het verleden twee profielpagina’s en twee zakelijke pagina’s van mij geruimd, omdat mijn werk ‘aanstootgevend’ zou zijn. Dat wat in musea en galeries hangt kan op de een van de andere manier niet door FB getolereerd worden. Ik had de keuze, of ik bleef weg van FB of ik ging aan zelfcensuur doen. In mijn naïviteit dacht ik: Ach, what the fuck, dan schiet ik in dezelfde fotosessie nog een paar plaatjes die de pukkelige leeghoofden van FB behagen. In het begin vergat ik dat steeds, maar na een tijdje ging het als het ware vanzelf.

Totdat het punt gekomen was dat ik het gewoon niet meer in de gaten had dat ik aan zelfcensuur deed. Al mijn foto’s werden opeens door Facebook – zelfs voor advertenties – goedgekeurd.

Het besef dat het een instantie gelukt was om me op mijn 61ste alsnog grondig aan zelfcensuur te laten doen was eigenlijk te pijnlijk voor woorden, want censuur daar kan een mens omheen, maar zelfcensuur is het einde van alles wat ooit oprecht was.

Dus ook als ik onder druk van anderen mijn profiel weer wil activeren, dan zal ik me dat goed moeten realiseren.

Posted on Leave a comment

French judge overrules Facebook’s TOS

For many Europeans who feel strongly connected to the US it is hard to understand why American censors seem to have no problem with pictures of violence on the Internet, whereas they are utterly allergic to images showing something as harmless as a nipple.

So much so that they use their Terms of Service as a tool to delete pages and profiles containing nudity.

It seems to be no problem for Facebook to host pages for the Ku Klux Clan or groups who want to tell the world that homosexuals are mentally ill and should be hunted down. That is a celebration of freedom as far as the largest social network is concerned.

A Frenchman, whose name has not been disclosed, filed a complaint against Facebook in a French court, arguing that his rights to free speech had been compromised because the social network could not distinguish pornography from art. The painting in question L’Origine du Monde, by Gustave Courbet, is on display at the Musée d’Orsay in Paris.

Facebook lawyers argued that – according to their Terms of Services – such cases could only be heard in California courts. The French high court disagreed, stating that the clause is abusive.

‘This decision will create jurisprudence for other social media and other internet giants who use their being headquartered abroad, mainly in the United States, to attempt to evade French law,’ Stephane Cottineau, the teacher’s lawyer, said following the decision. The teacher is seeking €20,000 ($21,900) in damages, according to French daily Le Figaro.

 
Source: The Verge with special thanks to Laura Henkel owner of Sin City Gallery, Las Vegas.

Posted on 1 Comment

Razzia

Voor mensen van wie de seksuele geaardheid omschreven wordt als BDSM – een ongelukkige afkorting die allerlei seksuele voorkeuren onder een enkele noemer gooit – is het vaak moeilijk daar op hun werk voor uit te komen zonder problemen voor zichzelf creëren. Vandaar dat ze op sociale netwerken vaak kiezen voor twee accounts, een onder hun eigen naam en een tweede onder een zelfgekozen naam.

De treurigheid van die noodzaak is op zich al schrijnend genoeg. Stel voor dat u uw tijd verkoopt aan een bedrijf in ruil voor een vast salaris. Tijd die u nooit meer zult kunnen terugkopen. Dan nog heeft u in uw vrije tijd niet het recht te zijn wie u bent, omdat u toevallig niet hetero of homo bent maar iets anders. En aan dat ‘iets anders’ kleven steevast hele nare opvattingen.

Zo houden veel psychologen en psychiaters nog steeds vast aan de opvatting dat alles wat onder BDSM valt een ziekteverschijnsel is en dat BDSM-ers per definitie slachtoffers zijn van incest, seksueel misbruik of andere gruwelijke jeugdervaringen.

Nu wil ik niet ontkennen dat er binnen de BDSM-wereld mensen rondlopen met dat soort ervaringen, maar het wetenschappelijke bewijs dat die ervaringen direct gekoppeld zijn aan hun geaardheid is echter nooit geleverd.

Natuurlijk is het wel verleidelijk dat soort verbanden te leggen. Als ik mij in het overwegend katholieke Zuiden temidden van homo’s bevindt dan lijkt het ook alsof een groot deel van die mensen op zijn minst een keer slachtoffer is geweest van seksueel misbruik door geestelijken. Om dan te concluderen dat dit seksuele misbruik de directe oorzaak is van hun geaardheid zal toch voor de meesten onder ons te ver voeren.

Je zou hooguit kunnen stellen dat iemand met een homoseksuele geaardheid meer kans heeft om op jonge leeftijd lastig gevallen te worden door oudere homoseksuelen, katholiek of niet katholiek.

Zo zou je ook kunnen stellen dat iemand die met een onderdanige, dienende seksualiteit geboren is makkelijker op een kwetsbare leeftijd slachtoffer wordt van seksueel misbruik.

Hoe dan ook, het is een discussie waar ik mij alleen in meng als ik te zwaar getafeld heb.

De reden dat ik nu toch aan deze discussie meedoe, is omdat er op dit moment een ware razzia plaatsvindt op Facebook. Mensen die een schaduwaccount hebben voor hun op BDSM gestoelde privéleven worden gedwongen een kopie van hun legitimatiebewijs op te sturen. Geven ze daar geen gehoor aan, dan wordt hun account verwijderd.

Ik zou me daar iets bij kunnen voorstellen als de getroffen mensen verweten werd een dubbele account te hebben. Naar mijn beste weten is dat in strijd met de Algemene Voorwaarden, maar de reden die soms opgegeven wordt is dat BDSM-ers geweld zouden propageren. Los van het feit dat die reden niet op enig inzicht gebaseerd is, vind ik het dubbel bizar als ik me bedenk dat ontelbare pagina’s op Facebook die daadwerkelijk geweld propageren niet verwijderd worden, ook al dienen honderden mensen een klacht in.

Toch zijn er in mijn directe en indirecte virtuele omgeving waarschijnlijk al meer dan 100 FB accounts verwijderd of aangepast aan de smaak van Facebook. Bovendien staan die mensen door het verzenden van hun identiteitsgegevens ook nog eens geregistreerd als BDSM-er.

En wat doen de BDSM-ers daaraan? Weinig. Ze klagen op Facebook. De enige plek op het Internet waar zo’n klacht geheel zinloos is. Toch gaat daar hoop ik ooit eens verandering in komen.

Ik moet vaak denken aan een straatje in Utrecht in de jaren zeventig waar zich een café bevond met overwegend homoseksuele klanten. Het café was geheel geblindeerd en gebarricadeerd en rechts naast de deur hing een koperen bordje met de tekst ‘Alleen voor leden’ en achter die deur bevond zich een zwaargebouwde man of vrouw met een honkbalknuppel onder handbereik.

Een paar straatjes verderop opende na enige tijd een nieuw café dat zich ook vrijwel uitsluitend richtte op een homoseksueel publiek, maar een totaal ander imago uitstraalde. Je kon gewoon naar binnen lopen zonder door een portier beoordeeld te worden. De hele gevel bestond uit kwetsbaar glas en je kon gewoon zien wie er zoal binnen zaten.

De harde kern van het oude café snapte er niets van. ‘Dat is toch levensgevaarlijk,’ mopperde de eigenaar. ‘Eén klap en zo’n ruit ligt eruit… Dat kán toch niet met al die potenrammers!’ Een ander zeurde dat hij geen zin had om in een etalage te zitten met zijn seksuele voorkeur.

Misschien is er ook wel eens een ruit gesneuveld, ik weet het niet, maar voor mij symboliseerde dat nieuwe café vooral het begin van een bredere maatschappelijke acceptatie van homoseksualiteit die overigens nog lang niet breed genoeg is.

Ik hoop dat zoiets op een dag voor de BDSM-scene ook binnen bereik zal komen. Maar zolang BDSM-ers zich voor collega’s, vrienden en familieleden schamen voor hun eigen geaardheid zal er niet veel veranderen.
 

Posted on Leave a comment

Facebook

Toegegeven, ik wist dat ik vroeg of laat problemen zou krijgen wanneer ik mijn fotografisch werk op Facebook zou plaatsen, maar om nu elke tepel in Photoshop af te plakken, daar had ik geen zin in. Ik ben nog niet vergeten hoe de tijdschriften die ik vroeger maakte bij de Belgische distributeur van verhullende stickers moesten worden voorzien.

Ik had dan ook heel duidelijk op mijn pagina gezet dat ik me bij censuur kon neerleggen als die van ‘boven’ kwam, maar dat ik niet van plan was om zelf mijn werk te gaan censureren om daarmee de positie van de censor te versterken. Een krachtige uitspraak (naar Amerikaanse begrippen) die met enthousiasme door mijn inmiddels 500+ contacten op Facebook werd begroet.

Overmoedig geworden door deze bijval, plaatste ik ook mijn serie Obsessed with mature women. Nu wist ik heel goed dat ouder worden heel, heel gevoelig ligt in de US. Het is immers een land waar huizen die vijfentwintig jaar oud zijn worden afgebroken omdat de loodgieterij niet meer geheel naar wens is en vrouwen tot achter in de tachtig regelmatig onder het mes van plastisch chirurg liggen om een jeugdig uiterlijk te behouden of na te streven.

Toch reageerde men op Facebook veel positiever dan ik ooit had kunnen denken. Vooraanstaande feministische auteurs, roemruchte seksuologen en minder geprofileerde vrouwen van middelbare leeftijd bliezen de loftrompet. In twee maanden had ik meer aanvragen van Amerikaanse vrouwen boven de veertig die door mij gefotografeerd wilden worden dan praktisch gezien, mede door de grote onderlinge afstanden, binnen een jaar was uit te voeren.

Er waren voor mij ook minder aangename momenten, zoals toen een veel te jonge lesbienne me ongevraagd meldde dat ze met zichzelf zat te spelen terwijl ze naar mijn foto’s van oudere vrouwen keek. De eerste keer dat zo’n bericht onverwacht live in beeld verscheen heb ik de computer pardoes uitgezet, zonder eerst fatsoenlijk uit te loggen. Het is een groot misverstand dat mensen die zich in hun beeldend werk met erotiek bezig houden ook verbaal makkelijk om kunnen gaan met hun eigen seksualiteit of die van anderen.

Na nog een paar van die ervaringen heb ik mijn Facebook Instant Messenger dan ook definitief uitgezet en weer later, toen meer en meer vrouwen allerlei teksten op mijn pagina achterlieten die niet zozeer seksueel van aard waren, maar wel bijzonder verplichtend, heb ik twee maanden niet op Facebook durven inloggen. Niet in de laatste plaats omdat ik een ongekende hoeveelheid berichten in mijn inbox had die ik fatsoenshalve nog zou moeten beantwoorden. Afwezigheid is dan een goed excuus.

Voordat ik de moed vergaard had om weer op Facebook te verschijnen, meldde Gekke Annie uit Osdorp dat mijn pagina aldaar verdwenen was. Ah, de beruchte Facebook censuur, dacht ik. Eindelijk! Het was meer een opluchting dan een teleurstelling.

Helaas ben ik niet het onderdanige type als het over beslissingen aangaande mijn werk gaat, dus ik kon het toch niet laten Facebook een E-mail te schrijven met de vraag waarom mijn pagina nu precies verwijderd was. Tot mijn niet geringe verbazing bleek het naakt niet het grootste bezwaar te zijn tegen mijn pagina, maar vooral het versturen van “messages that are sexually suggestive” waaraan ik mij schuldig zou hebben gemaakt.

Ik ben weer eens oprecht verbaasd. Dan denk je dat je sinds 1994 alles hebt meegemaakt op het web en dan komt zoiets op je dak vallen. Sexually suggestive messages. Als ik daartoe in staat was geweest, dan had ik niet op de vlucht hoeven slaan voor mijn eigen Facebook pagina.

Dan had ik er een leuke hobby aan gehad.