Category: Tutti Frutti

We moeten alles wantrouwen. Nepnieuws loert overal. Alleen de overheid spreekt – al is het pas sinds zeer recent – altijd de waarheid. Dus of het waar is, wat ik vandaag las, dat leeuwen en apen besmet zijn geraakt met Covid-19, kan ik niet bevestigen of ontkennen. Toch is het wel interessant om erover na te denken. Dat die apen besmet raken vind ik niet zo interessant, daar zijn er te weinig van, maar die leeuwen zijn toch directe familie van onze huiskat, die dankzij vrijdenkende eigenaren overal rondstruint, nietsvermoedende vogeltjes doodmartelt, en bij voorkeur dicht bij onze keuken poept en urineert.

Het lijkt nu even alsof ik een hekel heb aan katten. Dat valt reuze mee, maar de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat ik honden prettiger in de omgang vind.

Stel nu dat huiskatten niet alleen Covid-19 kunnen krijgen, maar het virus ook over kunnen brengen op kinderen of volwassenen?

Wat zal dan het beleid gaan worden?

Het vaste antwoord op alle vraagstukken rond Covid-19 is vaccineren, nog eens vaccineren en als dat niet helpt gewoon nog een paar keer vaccineren. Er zijn slechts 2,9 miljoen katten in dit land, dus dit moet voor Hugo de Jonge geen al te grote logistieke uitdaging vormen, ervan uitgaande dat hij tijdig een kattenvaccin binnenhaalt, natuurlijk. Maar hoe weet je dan of de kat van de buren, die in je moestuintje is neergestreken, een weldenkende, verantwoordelijke, van wappiegedachten vrije kat is die alleen naar programma’s van de NPO kijkt? Een rood labeltje door het oor ponsen, dat is wel het minste om zekerheid te krijgen dat het dier gevaccineerd is en je weliswaar nog steeds wel kan besmetten, maar wel zo dat je er tevens vanuit kunt gaan dat je geen Ic-opname te wachten staat. Dat is fijn voor u en minstens even fijn voor de eerlijke overheid, die gestaag probeert weg te laveren van eerder genomen beslissingen in de gezondheidszorg.

Ja, maar daar gaat een lockdown voor katten aan vooraf, zul u heel wijs opmerken. Dan onderschat u de intelligentie en vooral ook de asociale natuur van de gemiddelde huiskat. Die laat zich niet door een lockdown van de wijs brengen.

Hoe creëer je dan stoer staatsmannenbeleid dat in verhouding staat tot 2g? Elke maatregel zal bij katten weinig resultaat opleveren, dus ligt het voor de hand dat we dan met katten moeten gaan doen wat we met andere besmettelijke diersoorten doen, zoals varkens tijdens de varkenspest.

Dan staan alle kattenliefhebbers van Nederland straks in de rij voor kerken, sportscholen en concertzalen om hun Fluffy in te laten slapen, zou je denken. Maar nee, dat zou gezien het besmettingsgevaar te riskant zijn, dus dat wordt toch iets wat aan politie en leger overgelaten moet worden. ‘s Ochtends wordt u dan wakker van bestelbussen die de straat komen inrijden en ook bij u wordt er aangebeld.

Fluffy moet mee. Ontkennen dat u een kat bezit, heeft waarschijnlijk geen zin, want uw VVD- of CDA-stemmende buren hebben Fluffy allang in uw naam aangemeld bij de gemeente om u te ontlasten van deze emotioneel zeer zware taak.

Nood breekt immers wetten, zoals we dagelijks leren.

Echt afscheid nemen van Fluffy zit er dan ook niet meer in. De overheid kan moeilijk toestaan dat u indertijd niet van uw grootouders afscheid mocht nemen en nu opeens wel van uw huiskat. Bij een stoer beleid hoort nu eenmaal consequent gedrag.

Mocht het zo zijn dat katten werkelijk Covid-19 kunnen overdragen, dán pas breekt echt het burgerverzet los, vermoed ik zo. De gemiddelde Nederlander kan immers heel wat meer liefde opbrengen voor zijn of haar huisdier dan voor de medemens.

Laat ik het eens hebben over de grote groep alleraardigste imbecielen. Mensen die in de overtuiging leven dat ze het beste voor hebben met de maatschappij. Dan heb ik het niet over bijvoorbeeld vegetariërs, want als we met z’n allen minder vlees eten, dan is dat aantoonbaar heel goed voor ons milieu. Het zal een aantal veeteeltbedrijven financieel de das om doen, en dat is voor de exploitanten uiterst onaangenaam, maar er zijn meer beroepsgroepen die geen toekomst meer hebben, omdat de wereld nu eenmaal onherroepelijk verandert. Zijn die boeren echte ondernemers, dan vinden zij wel andere manieren om inkomen te genereren. Een boer is niet veel zieliger dan een schoenmaker die geen reparaties meer krijgt, omdat de hagelnieuwe stappers van de Primark minder kosten dan de materiaalkosten van zijn of haar reparaties.

Nee, ik heb het over de medemens die denkt creatieven te ondersteunen door geen muziek of films meer illegaal te downloaden, maar in plaats daarvan maandelijks handenvol geld uitgeeft aan abonnementen voor muziek, films, games, etc. Hun argumenten zijn zo mooi dat je er tranen van in de ogen zou kunnen krijgen. Ze willen zo graag de makers, de creatieven, ondersteunen.

Jammer dat het niet zo werkt. Met een abonnement ondersteun je vooral een groot beursgenoteerd bedrijf dat vrijwel oneindige opties heeft om geld naar zich toe te harken zodat er, net zoals bij ontwikkelingshulp, zoveel aan de strijkstok blijft hangen dat de artiest hooguit 3% overhoudt van wat een redelijke vergoeding zou zijn voor de inspanning en vervolgens alsnog elke dag, met een neus vol ‘energie’, een concert moet geven om de overhead te bekostigen en een inkomen te genereren. Als er even geen pandemie is, natuurlijk.

Helaas is dat het grootste probleem niet. Veel erger is het dat die grote beursgenoteerde bedrijven ook denken dat ze mogen bepalen wat wel goed voor u is en wat niet goed voor u is. Dat komt in de praktijk neer op brede censuur, zoals we die sinds de Sovjet-Unie niet meer gezien hebben. Een klein aantal monopolisten helpt zo, vrolijk lachend, de vrije markt om zeep. Ongeacht of u nu qua politieke voorkeur links of rechts bent, u bent uiterst naïef als u niet inziet dat dit nooit in uw voordeel kan zijn als consument.

Als we echt vinden dat kunstenaars, creatieven, artiesten, of hoe je ze ook wilt noemen, ondersteund moeten worden, dan zouden we moeten beginnen om een einde te maken aan onze telefoonverslaving, die in veel opzichten schadelijker is voor onze gezondheid dan roken en drinken samen.

Overigens met exact dezelfde verschijnselen als die ‘old school’ verslavingen. De LSD-slikker uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, die van een flat afsprong omdat hij dacht te kunnen vliegen was niet veel labieler dan iemand die, na zichzelf honderd keer geëxhibitioneerd te hebben op Facebook of Instagram, in de waan leeft een succesvol fotomodel te zijn met 50.000 volgers die op hun beurt vanaf de bank, of vanuit het OV, ook weer tienduizenden andere ‘succesvolle fotomodellen’ volgen.

Overdadig drankgebruik zorgt – en daar is iedereen het over eens – niet alleen voor leverkwalen en geestelijk ongerief, maar bovenal voor sociale onthechting. Dan kunt u nu trots zijn dat de stappenteller van Apple u vandaag een ruime voldoende heeft gegeven, maar kijk ook eens kritisch naar wat er met uw sociale leven is gebeurd, sinds u niet meer bij vrienden aan tafel kunt zitten zonder om de vijf minuten uw telefoon te checken. En leg uw digitale stopwatch eens neer om uw concentratiespanne te meten als u zich moet interesseren in iets wat niet direct betrekking op uzelf heeft.

Vrijwel alle apps die claimen ‘mensen met elkaar te verbinden’ genereren veel meer inkomsten als ze mensen effectief tegen elkaar in het harnas jagen. De bewijzen daarvan zijn dagelijks zichtbaar. Alsof we weer in de Middeleeuwen leven, wordt elke dag weer een andere heksenjacht gestart op personen die zich niet of nauwelijks kunnen verweren. Onder, boven en naast elk rot ei, in de vorm van een (on)gefundeerde aanval op een persoon, staan advertenties. Meer conflicten => meer inkomen voor de monopolist die ‘mensen met elkaar verbindt’.

De politiek krijgt de schuld, maar we zijn zelf de oorzaak. En die kunstenaars? Ach, in de meeste gevallen hebben ze al jaren tegen de stroom in geproduceerd, of ze nu wel of niet redelijk vergoed werden. De meest succesvolle onder hen beschikken niet eens over een smartphone. Die hebben iemand in dienst die voor hun publiciteit en contacten zorgt.

Dat de overheid aan medische discriminatie doet, is een veelgelezen klacht op social media. Je zou je af kunnen vragen of er nog een vorm van discriminatie is waar de overheid niet aan doet, maar dat zou te kort door de bocht zijn. Politiek bedrijven is, net zoals wetenschap, kunst, en al het andere wat ons ooit dierbaar was, gereduceerd tot een zielloos product en daar horen nu eenmaal doelgroepen bij en mensen die deze doelgroepen definiëren. We noemen die mensen marketeers, maar zij zien zichzelf liever als creatieven. Hoe ze zo over zichzelf zijn gaan denken, is voor mij onverklaarbaar. Ergens hebben ze niet helemaal goed opgelet, toen grotere lichten erop geattendeerd hebben dat reclame wel eens een van de schadelijkste vormen van vervuiling zou kunnen zijn die we in onze maatschappij niet alleen tolereren, maar volledig accepteren en zelfs incorporeren in ons dagelijks leven.

Daarnaast is reclame ook nog de enige geaccepteerde vorm van nepnieuws. In reclame wordt vooral veel aandacht besteedt aan het overschreeuwen van de allang bekende tekorten van de te adverteren producten. Hoe je daar ook over denkt, waarheidszin heeft niet aan de wieg van reclame gestaan. De alleroudste advertenties die ik heb gezien, gingen vooral over wonderolie, dubieuze haargroeimiddelen en brillen waarmee je door de kleding van vrouwen heen kon kijken.

Nederland wordt gerund als een bedrijf, horen we vaak, en daar hoort nu eenmaal het grote marketingdenken bij en de daaraan gekoppelde doelgroepen.

Mensen die de Nederlandse taal niet vaardig zijn, met uitzondering van Engelstaligen, krijgen allerlei strafmaatregelen opgelegd. Vervolgens is het ook nog eens fair game om die mensen via de Belastingdienst te bestelen, want ze kunnen zich toch niet goed verweren. (Een laat vervolg op de in onleesbaar Nederlands opgestelde overheidscorrespondentie die ten doel had de zwakkeren in de toen nog overwegend witte maatschappij een pootje te lichten.) Dit alles volgens het beproefde concept: Liever ruzie met een leger mensen zonder advocaat, dan met één bedrijf dat over een leger advocaten beschikt. In een klein land is een multinational immers al snel groter dan de overheid.

Dat discrimineren zat er dus altijd al in en het valt nu gewoon wat meer op, omdat de overheid daar een digitaal pasje aan toevoegt. De overwegend digibete politici willen ook wel eens mee in de IT. Veel projecten op dat vlak mislukken tot op heden vaak op uiterst kostbare wijze, maar elk zichzelf respecterend bedrijf heeft nu eenmaal een of meer appjes die mensen van hun privacy of andere rechten beroven, dus waarom zouden Mark en Hugo, de snelle jongens van BV Nederland niet ook over zo’n appje mogen beschikken?

Als we ons daadwerkelijk druk zouden maken over het feit dat de app discrimineert, dan hadden we eerder in grote getale de straat op moeten gaan, want het vleugellamme orkest in Den Haag dat beleid mag uitstippelen, is al minstens tien jaar bezig groepen burgers tegen elkaar uit te spelen ten bate van electoraal gewin.

Abortus, euthanasie, roken, drinken, fastfood eten. Het zijn allemaal zaken die iedereen voor zichzelf zou moeten mogen beslissen, maar zo werkt dat niet. De ‘zorgzame’ overheid moet daar eerst een eeuwigheid over debatteren. Vervolgens wordt uw lijf ongemerkt een soort iPhone. U denkt dat u met een aanschaf van rond de 1000 Euro eigendomsrechten heeft verworven, maar als u de overeenkomst met Apple nog eens naleest, dan mag u het apparaat niet van een ander besturingssysteem voorzien. De foto’s die u maakt, mogen door hen ingezien worden en nog een hele reeks andere permissies die je niet direct aan het eigendomsrecht zou koppelen.

Steeds is er een mooi marketingargument voorhanden. Er is een explosie aan kinderpornografie gaande, waar ik overigens nooit iets van merk, en Apple houdt van kinderen, die in onze taal om voor mij ook alweer geheel onduidelijke redenen ‘kindjes’ zijn gaan heten. Helaas houdt Apple niet genoeg van kindjes om ze te behoeden voor het werken achter de Chinese productielijnen van hun iPhones.

Dus die vaccinatie-app is in de tijd van een pandemie nog wel het meest onschuldige appje dat Mark en Hugo hadden kunnen bedenken om hun demissionaire status van wat corporate glitter te voorzien. Zet u maar schrap, want er zullen veel meer appjes volgen.

Het begint steeds normaler te worden op het Internet. Je zegt iets, of je laat iets zien en een moderator van social media, of een zoekdienst zet je op het strafbankje. Je kunt een dag, een maand of langer niet van een dienst gebruikmaken, vaak terecht, soms volkomen onterecht.

Bij moderators moet u niet meteen denken aan echte mensen, maar aan scripts die een rondje doen langs allerlei berichten. Dat is eigenlijk een vooruitgang op zo’n twintig jaar geleden, toen ik een vertegenwoordiger van een Merchant Bank vergeefs probeerde uit te leggen dat het begrip Leda en de zwaan uit de Griekse mythologie komt en niets te maken heeft met bestialiteit. Met de nadruk op vergeefs, want de Amerikaan bleef bij zijn standpunt en hij eigende zich vervolgens mijn inkomsten toe.

Recent heb ik veel energie gestoken om, in plaats van drie of vier websites te onderhouden, al mijn werk, gemaakt in verschillende disciplines (tekst, digitale en analoge fotografie en film) in één kolossale site van bijna 400 pagina’s onder te brengen. Dat was maanden werk.

Toen ik daarmee klaar was indexeerde Google 621 zoekresultaten. Dat is lief van ze, maar de enige zoekterm van belang is mijn naam, omdat die eigenlijk al mijn projecten met elkaar verbindt. Ik heb geen idee hoe lang ik dit domein hansvanderkamp.com al bezit, sinds ergens in de vorige eeuw neem ik aan, maar ik ben gewend om met mijn naam als zoektermijn toch op z’n minst ergens binnen de eerste twee pagina’s te eindigen. Meestal zelfs bovenaan de eerste pagina.

Er was één uitzondering in al die tijd en dat was toen ik de site wat had laten versloffen en niet in de gaten had dat iemand de site had gehackt en voor phishing doeleinden had gebruikt. Toen verdween ik ook even – geheel terecht – uit de zoekresultaten. Inmiddels zit er zoveel security op deze site, die dagelijks tweemaal gecheckt wordt op malware, dat een dergelijke of vergelijkbare hack niet meer zou kunnen plaatsvinden zonder dat er bij mij allerlei toeters en bellen afgaan.

Een paar dagen geleden echter legde ik zo’n beetje de laatste hand aan het nieuwe concept van deze site door zo’n 70 of 80 clips en korte films te plaatsen, die overigens – om mijn server niet nodeloos te belasten op Vimeo gehost worden – en poef, daar verdween mijn naam weer uit de zoekresultaten.

Zoekend op mijn naam komen er alleen nog berichten over mij en niet meer berichten dóór mij op de eerste pagina’s van de zoekresultaten. Wie googelt op ‘site:hansvanderkamp.com’ ziet wel dat die 621 zoekresultaten er nog zijn.

Het voelt alsof ik op het strafbankje zit, maar het kan ook goed zijn dat mijn werk in de ogen van Googlebots niet meer zo relevant is, maar de berichten van anderen over datzelfde werk juist weer wel, want die staan op een prominente plaats, drie pagina’s lang.

Heel frustrerend, dat wel. Ik heb me suf gewerkt aan deze site. De frustratie zit vooral ook in het feit dat je geen verhaal kunt halen of uitleg kunt krijgen van Google.