Category: Over BDSM

Posted on by — Leave a comment

Handige Harry

Het was vier uur ’s nachts. De tafel waaraan ik zat lag vol met sigarettenas en geheugenkaartjes van verschillende camera’s. De fles Wodka was half leeg en ik keek op het scherm naar een foto die mijn partner/assistente gemaakt had tijdens mijn fotosessie van een switch/Domina en haar slaaf.

De rillingen liepen over mijn rug. In mijn ogen was die foto zó raak, raker dan ik waarschijnlijk ooit een foto zal kunnen of mogen maken.

Vlak na de fotosessie die ik als bijzonder zwaar had ervaren was ik in een diepe slaap gevallen en nu zat ik midden in de nacht klaarwakker naar mijn eigen resultaten te kijken. De eerste confrontatie met al het beeld dat tijdens een middag is geschoten. Altijd weer een onaangenaam moment omdat ik dan alleen nog kan zien wat ik beter had kunnen doen, niet wat ik met dertig jaar ervaring goed heb gedaan.

Ik straf graag anderen, maar als het om mijn eigen werk gaat, straf ik altijd nog het liefst mezelf.

Het is een beetje oneerbiedig om de jonge vrouw die ik gefotografeerd had ‘Het Meesteresje’ te noemen, maar zo zag ik haar. Een engelachtige verschijning met een heerlijk figuur, niet te dun, niet te dik, precies goed, prachtig blond haar en ogen waaruit bleek dat er achter haar precieze formuleringen en aangename aanwezigheid een voor haar jeugd overvloedige levenservaring schuilging. Kritisch benaderd had ik haar als een levende contradictie kunnen ervaren, maar daarvoor was te charmant en te innemend.

Op de foto van mijn partner was ze maar voor een klein deel in beeld. Centraal in de compositie was de slaaf van wie ik niet veel meer wist dan dat hij een keurige man uit Buitenveldert was die ondanks zijn latex outfit, masker en collar niets van een echte slaaf had. Voordat ik het besefte had ik hem al omgedoopt tot Handige Harry de Hoerenloper die Geen Genoegen Nam met Tien Minuten.

Het werkt namelijk niet altijd even goed om mannelijke slaven die gaan poseren met alle égards te behandelen. Mijn opmerking ‘Handige Harry’ gleed echter zonder doel te raken weer even gemakkelijk van zijn latex outfitje af. Hij was vastbesloten zich niet te laten tutoyeren door een druiloor van een fotograaf, dat was duidelijk. Iets meer succes had ik door hem steeds met mijn schoenen in de juiste positie te duwen en hem de rest van de middag ‘Aalsmeer’ te noemen. Mensen uit Buitenveldert zijn namelijk heel geo-gevoelig als het andere dorpen in de omgeving van Amsterdam betreft.

Harry hield niet van pijn, hij hield eigenlijk ook niet zo van restrictie of opdrachten. Hij was gewoon graag in gezelschap van zijn Meesteres. Daarmee maakte hij mijn werk wel erg moeilijk, maar de fotoserie is er gekomen, ondanks al zijn inspanningen om een goed resultaat in de weg te zitten.

Terug naar de met as en geheugenkaartjes bezaaide tafel en mijn mieze, onuitgeslapen hoofd. Die éne foto van mijn partner… Tegen de etiquette van de fotografie in moest ik daar gewoon wat mee doen en wat lag er meer voor de hand dan een leuk bericht op Facebook te plaatsen om haar de credit te geven die ze verdiende, maar terwijl ik mij dat bedacht sloeg de somberheid toe. Niet dat de foto op wat voor manier in strijd was met de algemene voorwaarden van Facebook, maar opeens herinnerde ik me hoe vaak ik had meegemaakt dat Facebook een profielpagina of een zakelijke pagina simpelweg had verwijderd. Vroeg ik om een reden dan kreeg ik steevast te horen dat ik mij schuldig maakte aan obsceniteiten.

Ik schonk mezelf nog eens gul in en bedacht me wat er in de hele godvergeten wereld obscener kon zijn dan de stroom nonsens die elke dag weer van de Facebook feed een open riool maakt. Ik was even in de war, verdrietig en vooral kwaad.

Uren later, na een discussie met allerlei lieve mensen die dagelijks zwakbegaafde tegeltjes plaatsen op Facebook, die ze eerst van een andere site geroofd hebben, besloot ik mijn profiel te deactiveren.

Zo ziet u maar weer, een simpele fotosessie kan meer losmaken in een oude man dan menigeen zou verwachten. Het is dan ook niet zo’n makkelijk vak als het op het eerste gezicht lijkt. Zeker niet als je het als je plicht ziet om helemaal open te staan voor de emoties van anderen.

Daarmee kan veel van wat je zelf denkt te zijn tijdelijk in een zompig moeras verdwijnen.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Nekhernia

Mijn lieve onderdanige en ik zaten te praten aan tafel. We hadden besloten dat we eigenlijk seksuele snobs waren geworden door de jaren heen. Een simpel grapje over vanilla mensen ontaardt bij ons al gauw in een gesprek waarin je alleen maar de woorden ‘vanilla mensen’ hoeft te vervangen door bijvoorbeeld joden of bootvluchtelingen om in te zien hoe naar en discriminerend onze houding wel niet is naar mensen die anders – nou ja, ‘normaal’ zijn.

Een beschamend inzicht dat ons deed besluiten de banden met de rest van de wereld weer aan te halen. Maar hoe? Wat deden die vanilla’s eigenlijk in hun vrije tijd? Televisie kijken? Barbecueën?

Ook die inschattingen waren uitermate discriminerend, besloten we. BDSM’-ers organiseren ook wel eens een barbecue en naar de televisie kijken ze vaak ook. Dat wij daar niet aan deden was irrelevant.

Was er dan geen mooie parallel te vinden met leather of latex parties? Zwijgend zaten we voor ons uit te kijken. De Kamasutrabeurs misschien? Nee, niet echt, want daar zou geen hond meer naartoe gaan als er niet ook een paar spectaculaire BDSM-acts waren.

Opeens hadden we het. Swinger Parties!

Natuurlijk! Op bezoek bij de natuurlijke vijand van alles wat BDSM is. Al snel hadden we zo’n site aangeklikt waar die mensen samenkomen. Maar waren we eigenlijk wel op de juiste plek, vroegen we ons al snel af, terwijl we keken naar lieve huisvrouwen met corsetten, polsboeien en zweepjes. Uit de profielteksten bleek dat het vooral mensen betrof die uit waren op een ‘klik’ en daarmee doelden ze overduidelijk niet op een bestaand geluid.

Mensen die ook niet bang waren voor ‘een verdwaalde hand’ terwijl ze toch echt te jong leken om fans van the Addams Family te kunnen zijn geweest, een televisieserie waarin ooit een loslopende hand een indrukwekkende bijrol had.

Ook was het geniffel niet van de lucht toen we lazen over vrouwen van vijftig die al sinds het begin van hun huwelijk ‘bischierig’ waren, zonder op dat vlak kennelijk enige vooruitgang te hebben geboekt.

Toch nodigden we zo’n stel uit. Hij had zijn haar keurig in de scheiding, droeg extreem katholieke schoenen en zij had een shawltje om. Ongevraagd stalde hij bij binnenkomst zijn ‘sexy lingerie’ uit op tafel. Zo op een hoopje zag het eruit alsof hij zijn ongewassen onderbroeken had meegebracht. Ondertussen werkte zijn echtgenote binnensmonds mompelend een flesje rode wijn weg, af en toe uitbarstend in een geheel niet bij haar tengere postuur passende keiharde schaterlach.

We keken elkaar aan en we dachten duidelijk hetzelfde: ‘Dat gaat nog wat worden met die twee.’

Op een gegeven moment waren we het gebeuzel over koetjes en kalfjes zat en stelde ik voor dat we maar eens wat gingen doen. Ik had geen zin om een beetje oud te gaan zitten worden aan die tafel.

Gewoontegetrouw draaide ik in bed de tepels van de vrouw een volle slag in de rondte waarna zij rood aanlopend van woede mijn tepels pakte en er knoerthard in kneep. Ik stond meteen naast mijn bed. ‘Wat flik je me nou?’

‘Nou, jij doet dat met mij, dan mag ik dat bij jou toch ook doen?’

‘Sinds wanneer, godverdomme?’

Uiteindelijk heb ik me om erger te voorkomen maar laten aftrekken, maar het wijnhoofd kende waarschijnlijk het verschil tussen een besneden en een onbesneden pik niet, want ze begon met veel geweld mijn niet aanwezige voorhuid over mijn eikel te schuiven. Van pijpen had ze nooit gehoord die vrouw, of misschien had ze gewoon al teveel SOA-tjes opgelopen om daar nog warm voor te lopen. Dat ik uiteindelijk klaar wist te komen met twee miezerige druppeltjes zaad werd mijn redding. Ze keek ernaar en de teleurstelling was duidelijk niet gering.

Mijn lieve onderdanige had bij aanvang van de seks in haar oor gefluisterd gekregen: ‘Vooral niets doen waar je geen zin in hebt.’ Ze was van de gedachte alleen al terstond droog geworden. Die man met zijn mooie Viagrapotlood had kennelijk toch iets aangevoeld, want ondanks haar eindeloos durende gepijp had hij niet klaar kunnen komen.

Daar zaten we dan de volgende ochtend. Zij met een halve heknernia van het zinloze pijpen en ik met een blauwe penis in een dikke laag Nivea om de huid op mijn eikel wat herstel te bieden.

‘Ach, het waren eigenlijk best wel aardige mensen,’ zei mijn onderdanige.

‘Ja, maar niet zo goed voor ons medisch welzijn,’ antwoordde ik, terwijl ik zachtjes haar nek masseerde.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Opa vertelt (4)

Zo rond mijn twintigste was ik een fanatiek bezoeker van vestzaktheaters waar films gedraaid werden voor een minder breed publiek. Ik zat daar dan samen met veertig andere wereldverbeteraars en genetisch belaste betweters te kijken naar films die met een krap budget geproduceerd waren.

Helaas ben ik vergeten welke Italiaanse film het was waarin een man kordaat de trappen van een kerktoren besteeg om eenmaal bovengekomen een geweer met telescoopvizier te richten op de dorpelingen die over het plein liepen. Ondanks het lage budget was er kosten noch moeite gespaard om de toeschouwer het gevoel te geven mee te kijken door dat vizier.

Steeds wanneer een dorpeling met hoofd of bovenlijf binnen de haarlijnen van het vizier kwam haalde de man de trekker over. De dorpeling kwakte vervolgens geluidloos als een zak zand tegen het plaveisel.

Na drie slachtoffers lag ik in een deuk. Ik zat zo hard te lachen dat ik mij niet eens realiseerde dat de bezoekers in de rijen voor me zich inmiddels hadden omgedraaid en mij met verwijtende blikken aan zaten te kijken. Ik had mezelf snel weer onder controle en ik keek voor de zekerheid ook nog even over mijn schouder, maar het was duidelijk dat ik de enige was die zat te lachen.

Ik stamelde ‘O, sorry…’ en verliet het pand.

Toen had ik kunnen begrijpen dat ik anders was, dat ik als enige in die bioscoop de humor inzag van dat zinloze leed. Misschien was het de eerste keer dat de sadist in mij zo duidelijk een weg naar buiten vond, zonder daarmee te willen beweren dat ik in die veertig jaar daarna wel eens een telescoopgeweer heb aangeschaft of iets anders krankzinnigs heb gedaan dat in strijd was met de wet. Een gemoedstoestand hoeft niet altijd tot extreme daden te leiden.

Ook gebeurde het regelmatig dat ik na het verlaten van zo’n filmhuis moeite had om terug te keren naar de alledaagse werkelijkheid. Meer dan eens kwam ik bijna onder een passerende auto omdat de film die ik zojuist gezien had mij nog zo in de greep hield.

Helemaal de weg kwijt was ik na het zien van The Nightporter, een film die in verschillende landen verboden was omdat het een film was over een relatie tussen een Nazi kamparts en zijn joodse vriendin. Dat kon écht niet in die tijd. Nu nog niet, eigenlijk.

Ik kon alleen maar zien hoe mooi en romantisch de liefde tussen die man (Dirk Bogarde) en zijn geliefde (Charlotte Rampling) was.

Het zou jaren duren voordat ik de film weer zag en meteen begreep dat ik naar een hartverscheurend liefdesdrama tussen een sadistische Dominant en zijn onderdanige geliefde had gekeken. Inmiddels moet ik de film meer dan vijftig keer gezien hebben en het blijft voor mij de beste BDSM-film die in de vorige eeuw is gemaakt.

Schrijver Arnon Grunberg schreef nog onlangs in de Volkskrant dat de film prachtig illustreert hoe het Stockholm Syndroom werkt, oftewel hoe onderdrukten een ziekelijke band kunnen ontwikkelen met hun onderdrukkers. Dat is een bijzonder veilige observatie tegen de achtergrond van een genocide, maar je zou ook – even verdedigbaar – kunnen stellen dat alles wat traumatiseert uiteindelijk seksualiseert en daarmee zo mogelijk nog veiliger kunnen beweren dat Grunberg met zijn voorkeur voor bejaarde vrouwen en zijn oedipiaanse verhouding tot zijn moeder daar alles van zal begrijpen.
 

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Opa vertelt (3)

Waarom zou de hoofdredacteur van een blootblad in zijn vrije tijd tijdens het masturberen ook nog iets geils moeten verzinnen, dacht ik vaak toen ik decennia geleden voor het eerst een cassette met porno in mijn VHS-recorder stopte.

Die gedachte werkte voor mij heel goed. Ik hoefde er immers ook niet voor naar de videotheek. De redactie kreeg ‘ter recensie’ dozen vol pornotapes aangeboden.

Heeft u wel eens getracht een goede recensie te schrijven over een pornofilm? Niet doen. Dat is pas echt zwaar werk, zo kan ik u uit ervaring melden.

Hoewel de distributeurs wel degelijk ook BDSM-porno in hun aanbod hadden, kreeg ik die video’s nooit toegestuurd. Misschien wilden ze netjes overkomen, of ze zagen mij in het door de uitgeverij voorgeschreven driedelig kostuum als een degelijke man die alleen van recht-op-en-neer hield.

Al snel keek ik niets anders meer dan porno. Niet dat ik voortdurend met een Kleenexje in de vrije hand pontificaal midden op de bank zat te masturberen. Dat gebeurde wel eens maar die porno had vooral een schemerlampfunctie. Daarmee voorkwam ik dat ik na een dag van tien uur gesodemieter op het werk ook nog eens via de buis met het leed van de rest van de wereld geconfronteerd moest worden. Als ik dat prettig had gevonden, dan was ik wel in de reguliere journalistiek gebleven.

Behoefte aan BDSM-porno had ik eigenlijk ook niet, want er was genoeg BDSM in mijn privéleven. Zelfs mijn werk zag ik als BDSM. De redactie had ik opgedeeld in twee groepen: onderdanigen en dominanten. De onderdanigen kregen van mij ruim waar ze recht op hadden en de dominanten werkte ik bewust of onbewust via een bijzonder soepele interpretatie van het ontslagrecht langzaam maar zeker de deur uit.

Het duurde dan ook tot de komst van het Internet dat ik voor het eerst besloot dat ik nu wel eens een goede BDSM-porno wou zien. De eerste film die ik binnenhaalde was een vergissing. Althans dat dacht ik.

Wat ik te zien kreeg waren twee dames in een schuur die gevuld was met SM-attributen. Zo was er een heuse rekbank die niet echt voor het oorspronkelijke doel gebruikt werd, maar waarop een dame met zestien lagen foundation amechtig lag te hijgen en haar met latex bekleedde kont als een krolse kater in de richting van haar tweelingzus bewoog, die met zo’n rubberen lebberzweepje stond te zwaaien.

Wanneer ze dat zweepje ook daadwerkelijk gebruikte, dan leek dat uitsluitend bedoeld te zijn om het latexkontje van haar zusje af te stoffen. Een actie waarna de beide dames, in wat een gezamenlijke astma-aanval leek, de hoofden naar elkaar toe bewogen om elkaars suck-proof lipstick te bevochtigen. Dit ging zo maar door. Drie kwartier, misschien wel langer. Ik heb het einde niet gehaald.

Alles wat ik verder van het web haalde leek door diezelfde productiemaatschappij of door geestverwanten gemaakt te zijn en al snel gaf ik mijn gespeur naar goede BDSM-porno op.

In plaats daarvan vond ik bioscoopfilms (vaak geschikt voor alle leeftijden) waar de BDSM als het ware van afspatte, zonder dat dit in de verste verte de bedoeling leek te zijn. Uit die films zou ik graag een selectie maken om die opnieuw vanuit een BDSM-optiek van een goede recensie voorzien.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Accubak

Als je met een blij gezicht meldt dat je Sadist bent, dan kan het zomaar gebeuren dat mensen je op de verkeerde manier serieus nemen, maar de kracht van een woord is als een aandeel op de beurs, voortdurend aan koerswisselingen onderhevig.

Een inwoner van een Syrisch dorp die gezien heeft hoe zijn familieleden door IS-milities op slordige wijze met een legermes onthoofd werden en zelf ternauwernood de dans weet te ontspringen om naar Malta of Kos te vluchten heet al snel een gelukszoeker omdat er ook wel mensen naar Europa komen uit zuiver materiële overwegingen.

De uitzonderingen bepalen in zo’n geval de betekenis van een woord. Zo bestaat er een levensgroot inhoudelijk verschil tussen de woorden voetbalsupporter en voetbalvandaal, maar dat is alleen maar zo voor mensen die geen hekel aan voetbal hebben. Heb je wel een hekel aan voetbal dan betekenen die twee woorden vrijwel exact hetzelfde.

Zo wordt het woord sadist voortdurend gekoppeld aan mensen die dieren of even erg mensen ondraaglijk leed verschaffen. Seriemoordenaars worden vaak sadisten genoemd, omdat ze hun slachtoffers soms langdurig laten lijden voordat ze hen van kant maken.

Welke zichzelf respecterende Sadist zou in godsnaam willen dat er een onomkeerbaar einde kwam aan het leed van zijn of haar slachtoffer? Dat is contraproductief. Of zoals het in dagelijks taalgebruik heet: het moet ook niet gekker worden.

In mijn ogen is een sadist vooral iemand die zich bewust is van het feit dat er vele wegen zijn die naar Rome leiden wanneer het lichamelijk en geestelijk genot betreft.

Uiteindelijk zijn onze hersenen niet meer als een in smurrie gehuld neuraal netwerk dat in een soort accubak drijft. Verhoog je of verlaag je zuurgraad binnen die accubak dan zoekt het neurale netwerk naar andere verbindingen, vrolijk stofjes aanmakend die voor plezier, angst, tevredenheid, opwinding of bevrediging zorgen.

Met wat voor accubak je ook geboren bent, er valt weinig aan te veranderen. Psychologen willen nog wel eens wat cosmetische resultaten bereiken en natuurlijk kun je die accubak van buitenaf beïnvloeden met medicijnen of genotsmiddelen maar dat is tijdelijk. Het neurale netwerk zal zonder die beïnvloeding altijd weer terugkeren naar de standaardwaarden.

Als we de diversiteit in mensen willen respecteren en accepteren, dan is er geen evenwichtiger huwelijk denkbaar dan tussen iemand die genot verkrijgt aan het veroorzaken van pijn en iemand die bevrediging bereikt door het ontvangen van die pijn.

Politiek correct is het niet, maar de politiek is dan ook over het algemeen zelf ook verre van correct.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Bull Whips

Gaat u wel eens naar BDSM workshops?

Ik niet. Waarom weet ik niet precies, want er zijn toch hele goede workshops, maar over het algemeen worden ze toch georganiseerd door charmante, ondernemende types die van hun hobby hun werk hebben gemaakt.

De wijsheid die ze te delen hebben komt vaak niet veel verder dan het motto: uw financiële bijdrage vult mijn uitkering voldoende aan om zelf ook weer wat speeltjes te kunnen aanschaffen.

Wel ben ik eens puur bij toeval in een workshop beland die gegeven werd door een Amerikaan die alles van bull whips wist. Hij kon die zwepen laten zingen en knallen dat het bijna kunst was. Het kon haast niet anders of hij had op koeien geoefend want zoveel zwierigheid bereik je alleen als je niet bang hoeft te zijn al te blijvende schade aan te richten.

De workshop vond plaats in Antwerpen en de bezoekers van de workshop kwamen voor het merendeel uit Rotterdam, de stad van de mensen die alles graag grondig aanpakken. Zo zag ik een man met een hagelnieuwe bull whip die zeker meer dan vier meter lang was en naast hem stond een anderhalve meter hoge, hooguit 45 kilo wegende onderdanige echtgenote met het uiterlijk van de ideale huisvrouw. Ik kon alleen maar hopen dat hij het gevaarte niet in een flatje te Spijkenisse ging uitproberen.

Die Amerikaan was tijden bezig zijn zwepen uit te stallen en de Rotterdammers stonden met serieuze blikken aan de bar te wachten met een glaasje water.

Zelf was ik net klaar met een fotografiesessie in diezelfde dungeon, dus ik liep me wat te vervelen in afwachting van het bestelbusje dat mij en mijn apparatuur terug zou brengen naar huis. Ik schonk mezelf wat in, probeerde de bezoekers wat op stang te jagen door op een breedgebouwde twee meter hoge Dominant af te lopen en te vragen of die van hem ‘ook zo lekker lang, stevig en dik was’ als die van het mannetje naast hem.

Kortom, ik vermaakte me wel.

Ik zag hoe de Amerikaan een champagnekurk met een draadje aan het plafond bevestigde en keek toe hoe de leergierige bull whip bezitters langzaam de dungeon inliepen om zichzelf op te stellen bij de achterste muur. Daar stonden ze dan met hun ernstige blikken. De sfeer was bijna religieus te noemen.

Ik graaide wat door de bull whips op zoek naar eentje met een bijzonder mooi afgewerkt handvat. Ik vond er een en kon het opeens niet laten om te proberen of ik ook zo’n mooie knal met de zweep kon laten weerklinken als de Amerikaan mij eerder had voorgedaan.

De knal oftewel de ‘whip crack’ lukte in het geheel niet. Wel hoorde ik het droge gestuiter van de champagne kurk die door de ruimte kaatste. Ik had het ding niet eens zien hangen op dat moment, laat staan dat ik had getracht het te raken.

Ik draaide me om en ik keek naar de Rotterdammers die mij met open mond stonden aan te staren. Het was zo’n moment als in een avonturenfilm. Vlak voordat de hoofdpersoon in de pan stapt om door de wild beschilderde inboorlingen gaar gekookt te worden, besluit de medicijnman hem tot god te verheffen, waarna al die met speren dreigende woestelingen op hun knieën vallen om hun nieuwe god te eren.

Zoals iedereen ben ik extreem gevoelig voor bewondering, zeker wanneer die niet verdiend is, dus ik schonk mezelf nog eens een aantal malen ruim in en toen ik eenmaal op het punt stond om ook op mensen te gaan oefenen wist mijn assistent me gelukkig met zachte dwang naar het bestelbusje te begeleiden.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Vermoeiende onderdanigen (m/v)

Af en toe wil ik even een paar weken niet meer aan BDSM herinnerd worden. Ik koester grote bewondering voor mensen die spreken over hun BDSM-leefstijl, maar zelf kan ik me daar niet alles bij voorstellen. Ik zie me bijvoorbeeld nog niet zo makkelijk in leren pak met een bull whip aan de riem naar een zakelijke afspraak gaan.

Helemaal claustrofobisch word ik als ik de afkorting 24/7 hoor. Hoe masochistisch moet je toch zijn als Dominant om elke dag weer van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat een onderdanige (m/v) te entertainen? Als je er niet voor betaald wordt, bedoel ik.

Dat doet me denken aan de eerste slaaf die ik ooit had. Ja, ik ben met mannen begonnen, dat vond ik indertijd makkelijker. Ik was jong en ik had allerlei idealistische ideeën over vrouwen, dus daar waagde ik me als het om Het Spel ging niet zo makkelijk aan.

Het biedt in tegenstelling tot wat men zoal denkt weinig echte voordelen om biseksueel te zijn, maar als Dominant in de BDSM heb je wel aanzienlijk meer keus.

Terug naar die eerste slaaf.

Rinkedekinkel. Ik werd wakker van het geluid van brekend porselein en even later stond mijn slaaf in de deuropening van de slaapkamer. ‘Ik ben stout geweest…’ Door het ene oog dat ik voor de gelegenheid geopend had, zag ik hem staan. Zongebruind, goed getraind lijf, pruillipje en die vertrouwde nietszeggende blik in zijn fletse, blauwe ogen.

‘Sodemieter op! Ik slaap nog.’

‘Je begrijp me niet. Ik heb op-zet-te-lijk drie kopjes stukgegooid. Ik verdien straf!’

Ik sloot mijn ene oog weer, draaide me met een diepe zucht om in bed en wachtte geduldig op de klap van de voordeur. Ik kende het ritueel. Slaafje ziedend op weg naar huis waar hij zichzelf meteen met veel moeilijk doen en zonder hulp van derden in een bondage zou werken. Om dan vervolgens zo geil heen en weer te draaien in zijn bed dat het sleuteltje van zijn boeien van het nachtkastje afkletterde zodat hij – zoals eerder gebeurd was – 16 uur moest liggen roepen voordat de buren de politie belden om hem te bevrijden.

Stampvoetend stond hij dan voor mijn deur. ‘Het is allemaal jouw schuld! Jij geeft me niet wat ik hebben wil. Heb je wel enig idee hoe vernederend het is als de hele buurt om de hoek staat te kijken als de politie je je moet komen bevrijden uit je eigen bondage?’

Ja, daar had ik beeld bij. Heel vrolijk beeld zelfs.

‘Ik heb nog drie kopjes van je tegoed, muts,’ zei ik terwijl ik met een grijns een veel te schurend henneptouw over de balken in mijn woning wierp. ‘Ga daar maar staan. Kinnetje omlaag, beentjes bij elkaar en armpjes omhoog.’

Een prima humeurtje had ik dan. Af en toe moest hij gewoon even een paar dagen oprotten. Dan was alles weer goed.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Hoeren met zwepen

Sinds een paar jaar woon ik vrijwel midden op de Amsterdamse Wallen. Dat was al jaren mijn wens, omdat ik als 22-jarige een hekel had aan het verslaan van krakersrellen of slordige oorlogen tussen volksbevrijdingslegers. Dus koos ik als fotograaf en verslaggever voor de Wallen als mijn werkterrein. Mijn eerste opdracht vergeet ik nooit. Zo simpel als de opdracht was, zo moeilijk bleek de uitvoering. Op het briefje van de redactie stond: ‘Zoek Zwarte Annie en neem een interview met haar af over SM.’

Ik bedacht me dat ik gewoon aan iedereen die doelloos met de hand in de broekzak over de Wallen liep zou vragen: ‘Kent u misschien Zwarte Annie?’ Vroeg of laat moest iemand dan antwoorden: ‘Natuurlijk, als je nou bij dat tweede steegje rechts op het vierde raam aan je linkerhand aanklopt, dan doet Annie zelf open.’

Zo simpel bleek het niet te zijn. Na twee dagen mijn onkostenvergoeding te zien krimpen door het excessief eten van broodjes kroket en patatjes oorlog, gaf ik het op om hoerenlopers de weg te vragen naar Zwarte Annie. Ik besloot efficiënter op te treden door gewoon bij de dames zelf aan te kloppen.

Als keurige jongen uit een zo mogelijk nog keuriger gezin was ik nog nooit bij een raamhoer geweest en de testosteron suisde in mijn oren. Eerst verspeelde ik een briefje van vijftig aan een prostituee die meteen wist waar Zwarte Annie’s raam was, maar na het geld aangenomen te hebben stuurde ze mij door naar een niet bestaand adres.

Dan pak ik het nog slimmer aan, bedacht ik mij. Ik ga gewoon bij de mooiste hoer naar binnen, laat me lekker verwennen en vraag vervolgens op weg naar buiten geheel terloops: ‘Trouwens, ken jij Zwarte Annie? Ik moet nog een boodschap voor haar afgeven en ik ben het precieze adres vergeten.’

Elke hoerenloper weet wat ik toen nog niet wist, namelijk dat een bezoek aan een raamhoer zowel ontzettend tegen kan zitten als extreem mee kan vallen. Het is een spel van uitersten. Het laatste gebeurde, geheel tegen de kansberekening in. Het leek de beste seks ooit. Ik kwam pas na een uur weer naar buiten. Leeg, helemaal leeg, tenminste voor zo lang dat duurt op je 22-ste.

Voordat de avond viel had ik ook het verjaardagsgeld van mijn extreem gulle Ome Joop er volledig doorheen geneukt, maar waar Zwarte Annie nu echt residentie hield, daarvan had ik nog steeds geen idee.

Ik zou een hoerenloper blijven voor een goed deel van mijn leven. Het leek me zoveel eerlijker. Je hebt behoefte aan seks zonder verliefd te zijn of te weten op wie. Je doet een hoer plezier met het geld en je breekt geen hart van iemand die meer van je vraagt dan alleen seks.

Zo zuiver vond ik het toen en zo zuiver vind ik het nu nog. Alleen suist de testosteron op mijn zestigste allang niet meer in mijn oren.

Wel heb ik een grote antipathie opgebouwd naar hoeren met zwepen. Door die groep ben ik in mijn vak als fotograaf te vaak besodemieterd. Vandaag had ik weer een conflict met zo iemand die zich Meesteres noemt, maar door de jaren heen een dusdanig ruime pijpbek heeft ontwikkeld dat zelfs de meest vastgesnoerde ballgag niet meer zonder een onsje stopverf vast zou blijven zitten.

Alleen al dat voortdurende Meesteres in de afzender van E-mails of op een een visitekaartje, dat is genoeg voor mij om geïrriteerd te raken. Meesteres ben je voor hen die onderdanig aan je zijn, niet voor de hele wereld. Door dat te pretenderen insinueer je onbedoeld dat BDSM niet uit vrije wil geschiedt en dus onder (huiselijk) geweld valt.

Een commerciële Meesteres die overal als zodanig aangesproken wenst te worden of zich nadrukkelijk zo presenteert heeft óf last van een minderwaardigheidscomplex óf ze lijdt aan megalomanie. Met iemand die aan een van beide kwalen lijdt is het slecht onderhandelen.

Van sommige hoeren in mijn buurt ken ik de achternaam. Sowieso zijn ze verplicht zich desgevraagd te legitimeren. Mevrouw Abdali of mevrouw Pieterse. Raamhoer worden ze pas genoemd als de rode neonlamp flikkerend tot leven komt en het gordijntje opzij geschoven wordt.

Van die Meesteres die me vandaag achteloos een poot probeerde uit te draaien zal ik nooit haar echte naam kennen. Het ligt voor de hand waar die geheimzinnigheid voor dient. In algemene zin zou niemand het recht mogen hebben om onder een schuilnaam, dus zonder enkele juridische verantwoordelijkheid, een ander vast te binden, te slaan of te vernederen.

Daarmee wordt iedere verantwoordelijkheid wanneer het mis gaat ontdoken. Dat zou in een rechtsstaat niet wenselijk moeten zijn. Zij die vinden dat zoiets wel moet kunnen, ondermijnen daarmee indirect de maatschappelijke acceptatie van BDSM.

Om mezelf weer te kalmeren denk ik dan vaak aan de 82-jarige Franse cult-Meesteres Cathérine Robbe-Grillet (geen schuilnaam) die stelt dat een Meesteres die geld vraagt voor haar diensten geen echte Dominant kan zijn, omdat ze door geld aan te nemen de ware macht bij de onderdanige legt.

[ Deze bijdrage werd niet eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Opa vertelt (2)

Volgens mij heb ik nooit een opleiding echt helemaal afgerond, maar van de introductieweken heb ik altijd wel een waar feest weten te maken. Zo ben ik ergens in 1976 naar een avond van Dolle Mina gegaan, de toen vooraanstaande feministische beweging.

Ik kreeg daar prachtige verhalen te horen over de emancipatie van de mens en uiteraard hoorde ik als snotneus alleen de dingen die ik wilde horen, zoals dat mannen best wel eens mochten huilen en dat het zorgen voor kinderen niet alleen aan vrouwen voorbehouden was. Ik ben altijd stapel geweest op kinderen en de momenten met mijn eigen vader waren zeldzaam maar heilig.

De introductieavond was gratis te bezoeken, maar aan het eind stond een imposante, sigaar rokende, vrouw van haar stoel op en vroeg de samengestroomde eerstejaars studenten of er misschien ook belangstelling was voor een lidmaatschap van Dolle Mina.

Ik stak meteen mijn vinger in de lucht. De emancipatie van de mens, dat leek me wel wat. In eerste instantie werd er niet op mijn vinger gereageerd. Onzeker keek ik om me heen en tot mijn verbazing zag ik dat ik vrijwel de enige was die zijn vinger had opgestoken. Ik keek niet op een kwartje lidmaatschapsgeld meer of minder wanneer het een goede zaak betrof, maar de meeste andere aanwezigen kennelijk wel.

Vriendelijk, maar met moeizaam verhulde ergernis, legde de vrouw die eerder de vraag gesteld had me uit dat mannen geen lidmaatschap konden krijgen.

Licht geërgerd verliet ik het pand aan de Oude Gracht in Utrecht. Was ik dan soms geen mens of zo?

De lichte irritatie sloeg om naar een zekere ergernis toen ik een week later een grote groep feministes aan het raam van mijn studentenkamertje voorbij zag trekken die gewapend met spandoeken steeds dezelfde tekst scandeerden: ‘Alle mannen in een kamp en dan castreren!’

Het klinkt ongeloofwaardig nu, maar toen was het niet zo’n uitzonderlijke gebeurtenis. Ook ben ik mij bewust van het feit dat deze site door mannen bezocht wordt, die deze slogan wel opwindend vinden, maar voor mij als ontluikende Dominant was het een bijzonder verwarrende en nare ervaring.

Deze herinnering kwam weer omhoog toen ik hier een stuk las van Joris over gelijkheid binnen een BDSM-relatie. Hij gaf als voorbeeld zijn relatie met een commerciële Domina en dat is toch net iets anders dan een huis, tuin en keuken BDSM-relatie, maar ik herkende er veel in.

Ik roep namelijk al jaren naar mijn vanilla-kennissen dat er niets gelijkwaardiger is dan een BDSM-relatie. Ongelijkheid wordt namelijk vooral veroorzaakt door het feit dat er zaken van je verwacht worden waar je niet voor hebt gekozen.

Van vrouwen van mijn generatie werd niet alleen verwacht dat ze een deugdelijke opleiding volgden en een goede baan vonden, maar vooral dat ze naast die baan ook nog eens twee kinderen baarden en opvoedden, het vuilnis buitenzetten, dagelijks het eten op tijd op tafel kregen en hun echtgenoot ondersteunden bij zijn carrière.

Als je die lijst van verantwoordelijkheden zo opnoemt dan krijg je al snel het idee dat de gemiddelde Westerse vrouw au fond beter af was bij de Taliban. Vooral als de mannelijke echtgenoot ook nog eens veel meer verdiende en zijn ‘papadagen’ geheel besteedde aan zijn hobby’s of buitenechtelijke relaties in plaats van de zorg van de kinderen op zich te nemen.

Ik zeg niet dat het nu nog overal zo gaat, maar in de jaren tachtig was dit toch wel de gebruikelijke gang van zaken.

Het is niet voor niets dat parallel aan deze ontwikkelingen het woord kostwinner langzaam evolueerde naar het woord kostwinnaar. Wie het meeste verdiende deelde immers de lakens uit, zonder ze meteen te hoeven strijken, vouwen en geordend in de kast te leggen.

In een BDSM-relatie heb je mogelijkheden te kiezen. Vrijwel alles is gebaseerd op afspraken. Alles gebeurt in overleg.

Ik vraag veel van mijn onderdanige partner, maar niets waaraan zij niet zelf wil voldoen en ik bewonder haar daardoor zo dat ik haar zeker niet ga opzadelen met verantwoordelijkheden waar ik zelf gemakshalve liever van afwil.

Alles wat je immers doet hoort het spel te dienen, niet het spel te verzuren.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Posted on by — Leave a comment

Luxaflex

Veel mensen in mijn vriendenlijstje hebben een door mij gemaakte foto als hun profielfoto gekozen. Ik hou nu eenmaal van mensen en ik probeer hen zo voordelig mogelijk weer te geven. Dit tegen de verdrukking in van digitale camera’s die genadeloos de kleinste voor het menselijk oog amper zichtbare imperfectie weergeven. Lukt me dat, dan denk ik vaak; ik ben eigenlijk een sufferd ook, want ik zou goud geld kunnen verdienen bij een mortuarium met het toonbaar maken van verkeersslachtoffers.

Foute humor, ik weet het, maar het editen van foto’s kan soms een zware taak blijken. Dat ligt niet aan de mensen die ik fotografeer, maar aan het aantal megapixels van de gemiddelde professionele camera.

Afgelopen zaterdag had ik voor de verandering weer eens een flesje drank op en ik zag in de feed van Facebook de ene na de andere foto die ik gemaakt had achter een regenboog Luxaflex verdwijnen.

Nu ben ik als BDSM’er altijd een beetje jaloers op de acceptatie in de maatschappij van LBGTQ-mensen en bovendien hou ik er al helemaal niet van dat er maar wat met mijn foto’s aangerommeld wordt.

Dus plaatste ik in een opwelling de tekst: ‘Ik kom hier pas weer terug als jullie klaar zijn mijn foto’s te verneuken met regenboogvlaggetjes.’

Riskante tekst, want je wordt zomaar gezien als iemand die tegen gelijke rechten in algemene zin is. Zelfs als je een gediplomeerd biseksueel als ik bent, kun je je daar maar beter niet aan bezondigen.

Ik heb ooit eens gesteld (op basis van eigen negatieve ervaringen) dat ik een fel tegenstander was van het heterohuwelijk en dat werd meteen door bevriende homo’s en gender benders opgepakt als een gerichte aanval op het homohuwelijk. Dusdanig zo dat ik bij het passeren van het homo-café op de hoek uitgejoeld werd door een klein groepje mensen dat ik – voor een deel ook in vleselijke zin – goed had leren kennen.

Natuurlijk valt er met LBGTQ-mensen altijd prima te praten. Soms denk ik dat ze meer voldoen aan het beeld van voorbeeldburgers dan de gemiddelde ambtenaar die zijn leven duttend achter een bureau verslijt.

Dus ik ging een gesprek aan met de man achter het aids-magazine ‘Hello, Gorgeous!’ Het kostte weinig moeite om hem uit te leggen wat ik bedoelde. Een geanimeerd gesprek dat plotskaps toch een nare wending kreeg toen hij blijmoedig opperde: ‘Maar de meeste BDSM’ers zijn toch slachtoffer van incest of seksueel misbruik? Je gaat me toch niet vertellen dat het over het algemeen geestelijk gezonde mensen zijn die zich met BDSM bezighouden?’

Daar was ik even stil van. Waar kwam zijn wijsheid vandaan? Niet uit recent wetenschappelijk onderzoek.

Mijn conclusie was helder. Niet gediscrimeerd willen worden, betekent vooral dat je zelf moet stoppen met het discrimeren van anderen.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]