Author: HvdK

Dat de overheid aan medische discriminatie doet, is een veelgelezen klacht op social media. Je zou je af kunnen vragen of er nog een vorm van discriminatie is waar de overheid niet aan doet, maar dat zou te kort door de bocht zijn. Politiek bedrijven is, net zoals wetenschap, kunst, en al het andere wat ons ooit dierbaar was, gereduceerd tot een zielloos product en daar horen nu eenmaal doelgroepen bij en mensen die deze doelgroepen definiëren. We noemen die mensen marketeers, maar zij zien zichzelf liever als creatieven. Hoe ze zo over zichzelf zijn gaan denken, is voor mij onverklaarbaar. Ergens hebben ze niet helemaal goed opgelet, toen grotere lichten erop geattendeerd hebben dat reclame wel eens een van de schadelijkste vormen van vervuiling zou kunnen zijn die we in onze maatschappij niet alleen tolereren, maar volledig accepteren en zelfs incorporeren in ons dagelijks leven.

Daarnaast is reclame ook nog de enige geaccepteerde vorm van nepnieuws. In reclame wordt vooral veel aandacht besteedt aan het overschreeuwen van de allang bekende tekorten van de te adverteren producten. Hoe je daar ook over denkt, waarheidszin heeft niet aan de wieg van reclame gestaan. De alleroudste advertenties die ik heb gezien, gingen vooral over wonderolie, dubieuze haargroeimiddelen en brillen waarmee je door de kleding van vrouwen heen kon kijken.

Nederland wordt gerund als een bedrijf, horen we vaak, en daar hoort nu eenmaal het grote marketingdenken bij en de daaraan gekoppelde doelgroepen.

Mensen die de Nederlandse taal niet vaardig zijn, met uitzondering van Engelstaligen, krijgen allerlei strafmaatregelen opgelegd. Vervolgens is het ook nog eens fair game om die mensen via de Belastingdienst te bestelen, want ze kunnen zich toch niet goed verweren. (Een laat vervolg op de in onleesbaar Nederlands opgestelde overheidscorrespondentie die ten doel had de zwakkeren in de toen nog overwegend witte maatschappij een pootje te lichten.) Dit alles volgens het beproefde concept: Liever ruzie met een leger mensen zonder advocaat, dan met één bedrijf dat over een leger advocaten beschikt. In een klein land is een multinational immers al snel groter dan de overheid.

Dat discrimineren zat er dus altijd al in en het valt nu gewoon wat meer op, omdat de overheid daar een digitaal pasje aan toevoegt. De overwegend digibete politici willen ook wel eens mee in de IT. Veel projecten op dat vlak mislukken tot op heden vaak op uiterst kostbare wijze, maar elk zichzelf respecterend bedrijf heeft nu eenmaal een of meer appjes die mensen van hun privacy of andere rechten beroven, dus waarom zouden Mark en Hugo, de snelle jongens van BV Nederland niet ook over zo’n appje mogen beschikken?

Als we ons daadwerkelijk druk zouden maken over het feit dat de app discrimineert, dan hadden we eerder in grote getale de straat op moeten gaan, want het vleugellamme orkest in Den Haag dat beleid mag uitstippelen, is al minstens tien jaar bezig groepen burgers tegen elkaar uit te spelen ten bate van electoraal gewin.

Abortus, euthanasie, roken, drinken, fastfood eten. Het zijn allemaal zaken die iedereen voor zichzelf zou moeten mogen beslissen, maar zo werkt dat niet. De ‘zorgzame’ overheid moet daar eerst een eeuwigheid over debatteren. Vervolgens wordt uw lijf ongemerkt een soort iPhone. U denkt dat u met een aanschaf van rond de 1000 Euro eigendomsrechten heeft verworven, maar als u de overeenkomst met Apple nog eens naleest, dan mag u het apparaat niet van een ander besturingssysteem voorzien. De foto’s die u maakt, mogen door hen ingezien worden en nog een hele reeks andere permissies die je niet direct aan het eigendomsrecht zou koppelen.

Steeds is er een mooi marketingargument voorhanden. Er is een explosie aan kinderpornografie gaande, waar ik overigens nooit iets van merk, en Apple houdt van kinderen, die in onze taal om voor mij ook alweer geheel onduidelijke redenen ‘kindjes’ zijn gaan heten. Helaas houdt Apple niet genoeg van kindjes om ze te behoeden voor het werken achter de Chinese productielijnen van hun iPhones.

Dus die vaccinatie-app is in de tijd van een pandemie nog wel het meest onschuldige appje dat Mark en Hugo hadden kunnen bedenken om hun demissionaire status van wat corporate glitter te voorzien. Zet u maar schrap, want er zullen veel meer appjes volgen.

Het begint steeds normaler te worden op het Internet. Je zegt iets, of je laat iets zien en een moderator van social media, of een zoekdienst zet je op het strafbankje. Je kunt een dag, een maand of langer niet van een dienst gebruikmaken, vaak terecht, soms volkomen onterecht.

Bij moderators moet u niet meteen denken aan echte mensen, maar aan scripts die een rondje doen langs allerlei berichten. Dat is eigenlijk een vooruitgang op zo’n twintig jaar geleden, toen ik een vertegenwoordiger van een Merchant Bank vergeefs probeerde uit te leggen dat het begrip Leda en de zwaan uit de Griekse mythologie komt en niets te maken heeft met bestialiteit. Met de nadruk op vergeefs, want de Amerikaan bleef bij zijn standpunt en hij eigende zich vervolgens mijn inkomsten toe.

Recent heb ik veel energie gestoken om, in plaats van drie of vier websites te onderhouden, al mijn werk, gemaakt in verschillende disciplines (tekst, digitale en analoge fotografie en film) in één kolossale site van bijna 400 pagina’s onder te brengen. Dat was maanden werk.

Toen ik daarmee klaar was indexeerde Google 621 zoekresultaten. Dat is lief van ze, maar de enige zoekterm van belang is mijn naam, omdat die eigenlijk al mijn projecten met elkaar verbindt. Ik heb geen idee hoe lang ik dit domein hansvanderkamp.com al bezit, sinds ergens in de vorige eeuw neem ik aan, maar ik ben gewend om met mijn naam als zoektermijn toch op z’n minst ergens binnen de eerste twee pagina’s te eindigen. Meestal zelfs bovenaan de eerste pagina.

Er was één uitzondering in al die tijd en dat was toen ik de site wat had laten versloffen en niet in de gaten had dat iemand de site had gehackt en voor phishing doeleinden had gebruikt. Toen verdween ik ook even – geheel terecht – uit de zoekresultaten. Inmiddels zit er zoveel security op deze site, die dagelijks tweemaal gecheckt wordt op malware, dat een dergelijke of vergelijkbare hack niet meer zou kunnen plaatsvinden zonder dat er bij mij allerlei toeters en bellen afgaan.

Een paar dagen geleden echter legde ik zo’n beetje de laatste hand aan het nieuwe concept van deze site door zo’n 70 of 80 clips en korte films te plaatsen, die overigens – om mijn server niet nodeloos te belasten op Vimeo gehost worden – en poef, daar verdween mijn naam weer uit de zoekresultaten.

Zoekend op mijn naam komen er alleen nog berichten over mij en niet meer berichten dóór mij op de eerste pagina’s van de zoekresultaten. Wie googelt op ‘site:hansvanderkamp.com’ ziet wel dat die 621 zoekresultaten er nog zijn.

Het voelt alsof ik op het strafbankje zit, maar het kan ook goed zijn dat mijn werk in de ogen van Googlebots niet meer zo relevant is, maar de berichten van anderen over datzelfde werk juist weer wel, want die staan op een prominente plaats, drie pagina’s lang.

Heel frustrerend, dat wel. Ik heb me suf gewerkt aan deze site. De frustratie zit vooral ook in het feit dat je geen verhaal kunt halen of uitleg kunt krijgen van Google.

Veel mensen die zichzelf als weldenkend beschouwen, vinden Facebook verwerpelijk en Twitter daarentegen een acceptabel platform. Voor mij is dat onbegrijpelijk en het leidt ook tot discussies waar ik liever niet aan deelneem, omdat mijn weerzin naar social media in algemene zin vaak te groot is.

Ik heb een aantal websites in beheer en ik wil die niet achter het behang zien verdwijnen, dus zal ik met gepaste regelmaat een foto, een tekst of een filmpje op social media moeten plaatsen. Niet eens om daadwerkelijk mensen naar mijn site te lokken. Social media zou je omheinde vestigingen kunnen noemen. Een klik op een externe link zet een aantal marketingprogramma’s in werking die het gedrag opslaan van degene die zich buiten de club wenst te begeven, waardoor een vertraging van een seconde of langer wordt ingezet. Dat lijkt niet zo veel, maar bij connectiviteit op het internet kunnen milliseconden van groot belang zijn.

Eigenlijk plaats ik die berichten dus voor de robotjes, de crawlers, die het Internet voortdurend aftasten op relevante links. De algoritmen die daaraan ten grondslag liggen moet ik dus zien te charmeren opdat mijn ‘content’ gevlagd wordt als relevant, wat mijn positie in de zoeksystemen verbetert.

Wil ik dat eigenlijk nog wel? Dat vraag ik mij steeds vaker af. Deze nieuwe site is bijna af en eigenlijk is dit het moment dat ik voor het gemak deelknoppen voor social media zou moeten installeren om mijn ‘content’ onder de aandacht te brengen.

Vanuit een maatschappelijk oogpunt vind ik social media verwerpelijk. Niet omdat iedereen kan zeggen wat hij wil zeggen, want dat is alleen maar mooi. Helaas weten veel mensen niet wat ze moeten zeggen, dus blaten ze het dichtstbijzijnde verbaal begaafde mediaschaapje na, waardoor je dus honderden keren dezelfde mening, bijna exact gekopieerd in je timeline ziet verschijnen.

Extreme polarisatie is zoals bekend het indirecte, maar onontkoombare gevolg.

Voordat je het weet, bevind je je in een meute woedende mensen die zonodig iemand aan een paal moeten spijkeren of op de brandstapel willen gooien. Vooral Twitteraars excelleren daarin. Wil ik die mensen op mijn site? Het zijn vooral smartphonejunkies die geen geduld hebben en postzegelgrote afbeeldingen met een noodgang onder hun vingers weg laten rollen. Ik moet mezelf voortdurend iets wijsmaken als ik denk dat dit een productieve manier is om mijn werk onder de aandacht te brengen.

Natuurlijk ben ik ook iemand die graag de curve in mijn statistieken ziet stijgen, maar niet ten koste van mijn geestelijke gezondheid. Ik hoef al die haat en onvrede niet te vaak voorbij zien rollen op Twitter.

Mensen die Facebook met veel dédain Feestboek noemen, hebben tot op grote hoogte gelijk als ze beweren dat FB nog intrusiever en manipulatiever is dan Twitter, maar het valt met de haat en de onvrede op Facebook behoorlijk mee, zeker in vergelijking tot Twitter.

De slimmerik die veel televisie kijkt, zal dan roepen: ‘Ja, maar je zit in je eigen bubbel op die social media. Je krijgt op jouw klikgedrag gebaseerde berichten te zien.’

Ja, dat is zeker zo. Je gedrag wordt bijgehouden, maar zegt dat automatisch dat je berichten te zien krijgt die je zou willen zien? Nee, een veel beter verdienmodel is om je berichten voor te schotelen waar je razend van wordt, want dat dwingt tot deelname, oftewel hard roepen dat je het met die en die in het geheel niet eens bent. Provocatie is al eeuwenlang een beproefde manier om mensen bij de les te houden. Ik heb van die wijsheid in mijn leven – tot mijn spijt – vaak genoeg misbruik gemaakt.

Social media zijn vooral afhankelijk van de intensiviteit van je deelname. Positief of negatief, dat maakt niet uit. Zoals ook de smartphone, zonder de verslavende effecten van makkelijk contact zoeken of maken, een bijzonder beroerd verdienmodel zou zijn.