Op Twitter: Don’t forget to attend our event [Women of the World United for Syria] today in Trafalgar Square! – Males welcome too!!!
Het is fijn dat een mevrouw mij binnen 140 tekens weet uit te leggen dat ik welkom ben op de openbare weg, maar het is flauw om dat zo te stellen. Hier is iets aan de hand.
Laten we er even gemakshalve van uitgaan dat ik wakker lig van de positie van vrouwen in Syrië of waar dan ook in de wereld. Door het verheffen van mijn mannelijke stem zou ik impliciet aangeven dat die vrouwen niet voor zichzelf kunnen beoordelen wat het beste voor hen is. Dan ben ik een paternalist die zich de furie van militante vrouwen op zijn dak haalt. Niet dat een man daar veel voor hoeft te doen, maar toch…
Ik mag graag de draak steken met vrouwen en ik ben daar niet altijd even fair in, net zo min als vrouwen altijd even fair zijn wanneer ze mannen over één kam scheren.
Inmenging in andere culturen vanuit welke overweging dan ook blijkt echter zelden productief te zijn, anders dan als politiek instrument om impopulaire militaire acties goed te praten.
Ik denk nu even terug aan Golfoorlog 1. Er was eigenlijk niet veel enthousiasme in de Verenigde Staten om met een grootscheepse invasie Sadam Hoessein terug te slaan uit Koeweit, zeker niet van de kant van het vrouwelijk electoraat dat gemiddeld wat minder oorlogszuchtig is ingesteld.
Wat bedacht men toen de voorbereidingen van de invasie desalniettemin al in volle gang waren? Dat er op massale wijze verkracht werd in Koeweit door Sadam’s elitetroepen. Daarna was de kogel snel door de kerk. De invasie werd een feit en over verkrachtingen hoorde je verder vrijwel niets meer. Van slachtofferhulp was in ieder geval zeker geen sprake.
Mannelijke politici weten maar al te goed hoe ze moeten inspelen op de revolutionaire sentimenten bij vrouwen wanneer dat hen toevallig zo uitkomt.
Wanneer een hard core paranoïcus als Geert Wilders zich in een hoek gedrongen voelt, dan trekt hij steeds weer dezelfde kaart: die van de positie van de vrouw in de Islam. Dat hij zelf een postorderbruidje heeft doet er dan verder even niet zo toe.
Natuurlijk weet iedereen in zijn of haar hart wel dat er niet zoiets is als een gemene deler wanneer het de positie van de vrouw in de Islam betreft. Dat zal per land en per regio verschillen. Vrijdenkende Nederlandse vrouwen in de Randstad kunnen immers ook beter hun leven uitstippelen dan bijvoorbeeld hun Gereformeerde of Doopsgezinde zusters in Veenendaal of Putten.
Terugkerend op wat ik eerder al zei: wanneer ik als man denk te weten wat het beste is voor vrouwen, dan ben ik een seksist of op z’n minst een paternalist. Loopt een vrouw met dezelfde gedachten rond dan is zij een activist die bij wijze van spreke vandaag nog de Nobelprijs voor de Vrede moet krijgen.
Het is het vertrouwde meten met twee maten dat vrouwen nu eenmaal kenmerkt, maar los daarvan geloof ik echt niet in revoluties die van buitenaf komen.
Europese vrouwen hebben zelf voor hun kiesrecht gevochten en of ik nu vind dat zij daar regelmatig misbruik van maken of niet, dat blijft een goede zaak, het streven naar gelijkheid – of dat nu is tussen mannen en vrouwen of zwarten en blanken – heeft per saldo veel goeds voor onze maatschappij opgeleverd.
Er is niets mis wanneer men zich zorgen maakt over anderen die in een cultuur leven waar men zelf geen ervaring mee heeft of in oordeel uitsluitend afhankelijk is van kennis uit de derde hand, zoals onze steeds weer onbetrouwbaar blijkende media.
Als vrouwen in Syrië vinden dat ze onderdrukt worden, dan zullen ze zichzelf moeten bevrijden en dat zal een pijnlijke strijd worden, maar grote veranderingen in welke maatschappij dan ook leveren nu eenmaal zelden mooie plaatjes op. Gaan wij ze van buitenaf bevrijden dan zullen ze in ieder geval nooit leren voor zichzelf op te komen.
