Nuchter
Goede voornemens schenden doe ik eigenlijk al het hele jaar door, dus ik voel geen behoefte aan versnelling van dat proces rond Nieuwjaarsdag. Wel heb ik iets raars met Kerstmis. Er gaat altijd iets gruwelijk mis.
Daarom heb ik er in het verleden ook goed voor gezorgd dat ik die hele maand december in de olie was in de hoop de zich onherroepelijk ontrollende narigheid als een film te beleven. Zoals men na een film kan zeggen: ‘Poeh, poeh, dat was ook niet mis, die onthoofdingscène,’ om de film vervolgens een dag later geheel te zijn vergeten.
Dit jaar besloot ik dat anders te doen. Gewoon geen drank down the little red lane. Mocht er dan toch nog narigheid komen, dan zou ik tegen mezelf blijven zeggen: ‘Dit is een film. Dit gebeurt niet echt.’
Het is nu Kerstavond en deze Kerst – voordat ze ook maar half tot bloei is gekomen – mag tot de rampzaligsten van mijn leven gerekend worden en het lukt me in het geheel niet om de gebeurtenissen als een film te ervaren.
Meteen volgt dan het gevoel afgesloten te zijn van de broodnodige uitlaatklep: het weblog. Ik hoor namelijk de woorden van mijn ex nog nagalmen in mijn hoofd. Haar ogen waren spleetjes van venijn toen ze me toe siste: ‘Dat stukje op dat blog, dat had jij niet mogen schrijven!’
Het verbaasde me nogal dat die ex zich op haar Twitter-pagina nogal opwond over censuur.
En ik maar denken dat een mens alles op mag schrijven waar hij zelf zin in heeft zolang hij niemand dwingt het te lezen. Waarom zou ik me er eigenlijk wat van aantrekken? Misschien heb ik ein-de-lijk geleerd vrouwen te vrezen. Laten we het daar maar op houden.
Ik begreep die ex indertijd wel, maar ik wist niet hoe ik anders moest zijn. Inmiddels zijn we een jaar verder en heb ik op allerlei andere manieren kennis gemaakt met het fenomeen niet meer te mogen schrijven of te laten zien wat je wilt.
Jaren geleden loerden op het Internet alleen wat vrienden en vooral vijanden mee, maar nu zijn het ook werkgevers, instanties en Boze Buurvrouwen. Men verveelt zich kennelijk kapot op kantoor.
Dus over wat nu gebeurd is, hou ik braaf mijn mond. Zoals ik mijn eigen werk ook heel braaf niet meer op mijn Facebook pagina laat zien, omdat mijn account al een keer eerder is afgesloten wegens ‘obscenity’. Toch maar weer een nieuwe account genomen, want als thuiswerker heb ik behoefte aan die makkelijke contacten.
Tegenwoordig doe ik ook heel ‘proactief’ – om maar eens zo’n eigentijds schijtwoord te gebruiken – Anton Pieck concurrentie aan op mijn nieuwe fotoblog, omdat ik merk dat steeds meer mensen in mijn naaste omgeving toch moeite hebben met mijn echte werk en vooral met mijn aanpak.
Zo ben ik mezelf weer eens aardig aan het verhoereren, maar ik wil toch blijven fotograferen. Liefst zonder dat zo’n ziedende wederhelft met haar tanden in mijn nek hangt. Als ik moet kiezen tussen mijn werk en vriendschap of zelfs liefde dan is de beslissing snel gemaakt, zo oppervlakkig ben ik nu ook wel weer.
Er is trouwens vrijwel niemand oprecht geïnteresseerd in de neokitsch die ik daar met veel plezier uit mijn mouw heb geschud.
Ik zou haast heimwee krijgen naar het gedrukte boek.
Zo’n pakje papier hielden mensen in de lucht, riepen vrolijk ‘Nou, dat heb hij geschreven!’ terwijl hun vinger in jouw richting prikte, maar de kans dat ze verder kwamen dan de derde pagina was bijna verwaarloosbaar.
Ik zeg dus even niets meer en ik plaats voorlopig – totdat wat mij nu de adem afknijpt uit zicht is – geen foto’s meer die problemen opleveren. Geheel nuchter zwaai ik u vanaf deze plek een Vrolijk Kerstfeest toe.
